the sun is gone, but the moon still waits.

♡9

Oni nie wiedzieli, że ich drogi przyjaciel właśnie wróciwszy z terapii ich znalazł. Nie wiedzieli również, że chłopak usłyszał końcówkę ich rozmowy.

- o czym oni mówią? - zapytał się sobie sam. - jakie leki? Jaka wypłata? - zastanawiał się w nie małym zaskoczeniu, odszedł od miejsca w którym zaszła wymiana słów pomiędzy dwójką jego przyjaciół i skierował się do kuchni, wziął szklankę, nalał do niej wody i się napił. Miał wrażenie, że zaraz upadnie, że ma nogi z waty. Nie rozumiał o co chodzi.

- to tylko adrenalina, za chwilę ci przejdzie. Pewnie coś ci się przesłyszało. - pomyślał.

Za chwilę usłyszał kroki znaczące o tym, że młodzi mężczyźni wyszli z pokoju i idą w jego stronę.

- hej Minho, wszystko okej? - zapytał z uśmiechem Chan. 

- tak, trzymam się jakoś. - odpowiedział, odkładając szklankę, żeby się nie wydało że trzęsą mu się dłonie z emocji.

Spojrzał na niższego, który już najprawdopodobniej nie kupił tego tekstu i był znacznie podejrzliwszy, tak przynajmniej wyczytał z jego mimiki twarzy.

- jak na terapii? -

- w porządku. - uspokoił młodszego.

Nie było w porządku. Wcale. Ich rozmowa go zaniepokoiła i miał ochotę się dowiedzieć o co chodzi, cisło mu się na usta żeby zapytać o powód rozmowy. Nie mógł tego jednak zrobić, już był pewny że przyjaciele go okłamują, a on miał kłamstw już serdecznie dość. Musiał więc znaleźć sposób, żeby się czegokolwiek dowiedzieć.

- wychodzimy dzisiaj do kina, idziesz z nami? - zapytał Hannie, przyłączając się do nas. To był najsłodszy człowiek na świecie, a na dodatek wyglądał jak wiewiórka. To urocze.

- minho jest zapewne zmęczony, po terapii. Nie chcemy go przemęczać, prawda Hannie? - zapytał Bang.

- fakt, to zależy tylko od ciebie Minho. - skierował się do chłopaka.

- nieee, jestem padnięty. Wypije wodę, umyję się i idę spać. - odpowiedział z uśmiechem.

- w porzadku, odpocznij. - poklepał go po ramieniu Chan.