Szepczące Skały, Przeznaczenie / W. L. Ciszak

Rozdział czwarty

Wkroczyła na tereny Ogrodów Uzdrowicieli. Towarzyszyli jej strażnicy gwardii, którzy podążali za nią, niczym cienie. Różana ścieżka, przypominała pobojowisko po jej ostatnim wybuchu, ale teraz przyozdobiona przez lampiony i kwiaty, zdawała się na nowo tętnić życiem. U podnóża wodospadu, pod rozłożystymi koronami drzew - ustawiono namioty, pod którymi czekali już na nią - jej poddani. Kątem oka zauważyła Querrina, który podążał za nią, wraz z akolitami. Varius pełnił straż u południowych bram ogrodów, w towarzystwie pięciu zesłanych. Panował wszechobecny spokój i radość.

Tymczasem Acora, zbliżyła się do okrągłego stołu, który był również przyozdobiony najpiękniejszymi kwiatami z wyspy. Ich woń unosiła się w powietrzu. Uczta, rozpoczęła się na chwilę przed jej przybyciem. Jednak - kiedy zauważono jej obecność, wszyscy wstali od stołu, i skinęli głowami - absorbując jej aparycję. Również, skinęła głową - dając znak, aby kontynuować uroczystość. Zajęła miejsce, na swoim tronie wyżłobionym z nieskazitelnego, marmuru. Oparcie było zdobione, najżywszymi okazami rubinu. Muzyka otaczała ich zewsząd. Querrin - zajął miejsce po jej prawej stronie. Szum wodospadu w tle, dodawał muzyce delikatności i nostalgii. Odprężyła się, skupiając się na oddechu. Obserwowała swoich poddanych, którzy bawili się w rytm muzyki, na polanie. Tańczyli - w rytm dźwięków harfy i skrzypiec, które splatały się z melodiami fortepianu, tworząc harmonijną symfonię. Z radością i lekkością wirowali, pośród tętniącego życiem ogrodu, pod rozgwieżdżonym niebem, a ich kolorowe szaty, mieniły się w blasku świec. Z okazji przesilenia serwowano różnorodne potrawy. Przygotowano wszystko, co mogłoby ucieszyć podniebienia gości - świeże owoce, pieczone mięsa, aromatyczne zupy i pachnące ziołami ciasta. Poddani, z uśmiechem gawędzili i śmiali się, ciesząc się z towarzystwa królowej.

W sercu tliły się myśli. Nigdy nie zależało jej na władzy, zależało jej na ludziach, zależało jej na swoich poddanych. Tak jak jej matce. Rivan - słynęła jako wybawicielka uciśnionych, pośród swoich sprzymierzeńców. Za to Acora, nie miała szansy na choć cień tej sławy. Była znienawidzoną królową z mrocznej wyspy. Nachyliła się i sięgnęła po puchar, wypełniony miodownikiem. Pociągnęła duży łyk i odstawiła tak, żeby był w zasięgu ręki. Raz jeszcze spojrzała na wirujące pary, na śmiejących się ludzi przy stołach i poczuła ciepło w sercu. Przez to ciepło przeniknęło zwątpienie. Czy była godna swojej pozycji? Uniosła wzrok ku migoczącym gwiazdom i krwawemu księżycowi, który oświetlał swym światłem polanę. Jeszcze raz pociągnęła łyk miodownika i poczuła nagły przypływ energii. Nigdy nie miała mocnej głowy, powinna się pohamować tym bardziej, że miodownik był najmocniejszym alkoholem fae, a ta noc jest bardzo długa.

Querrin - rozglądał się po polanie, doszukując się obecności nowych zesłanych. Zajadał się winogronami i popijał je nektarem. Cały czas odtwarzał w głowie słowa zesłanej, z armii nocy. Szukał możliwych wytłumaczeń i powodów dla których się tutaj znalazły. Bliźniaczki nocy, toż to omen nieszczęścia. Samo to, że są sobowtórami - mogło być powodem klątwy. Ich mowa i dojrzałość sugerowały, że ich przemiana, nastąpiła dawno temu. Zakładał, że ich zdolności musiały już być w pełni rozwinięte. Miał wrażenie, że porozumiewały się bez słów, może były telepatkami. Cholera, nurtowały go pytania, bez odpowiedzi. Kołysał się, na krawędzi krzesła. Poczuł - znajomy dotyk na dłoni. Poprawił się na siedzeniu. Spojrzał na Acorę, która ze ściągniętymi brwiami, rzucała mu nieme pytanie. W odpowiedzi - pokręcił głową. Nie chciał zaprzątać jej myśli swoimi domysłami. Najpierw musiał znaleźć sposobność, aby wyciągnąć z bliźniaczek wszystkie odpowiedzi. Później będzie się przejmował tym - jak przekazać je swojej królowej.

 - Co myślisz o nowych zesłanych? - dobiegł go cichy szept Acory. Wzruszył ramionami.

- Zdaje się, że każdy z nich postanowił, zostać w swoich kwaterach. Szkoda, chętnie pogawędziłbym z nimi o generale. - urwał winogrono i szybkim ruchem, wrzucił je do swoich  ust. - Zastanawiam się tylko kim jest ten ważniak, który tak strachliwie, bronił tej niebieskiej istoty, z zamorskich krain. Iriel?