අභිලාශ | Historical BL Short Story (Ongoing)

අටවන...

කල් ගතව යන්නට වූයේ ඇසිල්ලක තරම් වේගයෙන්වත් කල්පයක තරම් සෙමින්වත් නොවේ... මඳින් මඳ වාසලේ ජීවිතයට හුරුකම් ඇති කරගන්නට ගඟුලීගේත් නදීගේත් උපකාර⁣ය රසුද්ට නොමඳව ලැබෙන්නට විය. කාලය ගතවත්ම මහ රජුන් තමාව දකිනාකාරය වෙනස් වේයැයි, ඔහුට තමා තවදුරටත් රසඳුනක් නොවේයැයි සිතුවත් රසුද්ගේ අදහස සම්පූර්ණයෙන් සාවද්‍ය බව වැටහෙන්නට ඔහුට කල් ගත විය...

සෑම දිනෙකම පාහේ උදාසනට මහරජුන් එවන මල් කලඹ ⁣රසුද්ට නොවැරදී ලැබෙන්නක් විය... එවන් මල් කලඹක් අනෙක් සෑම අන්තඃපුර පරිචාරිකාවකටම ලැබේදැයි රසුද් නොදැන සිටියත්, සෑම උදයකම රාජකීය පොකුණු පරිස්‍රයෙන් නෙලාගත් ශ්වේත සියපත් මිටෙහි සුවඳට ඔහු දැන් දැන් හුරු වෙන්නට පටන් ගෙනය...

බොහෝ රාත්‍රීන්වල රජුන් මැද වාහලේදී වීණා ද වැයුවේය... එවිට රසුද් ගැයුවේය... රසුද් මඳින් මඳ මේ අලුත් රාග ආලාප ගායනයන්ට හොඳින් අනුවර්තනය වී සිටියේය... කියන්නට පුදුම කාරණාව නම්, රසුද් හට තව දුරටත් නොදැනෙන ආගන්තුක බවත්, මහරජුන්ගේ සෙනෙහෙවන්ත කම් පෑමට ඇති හසල දක්ෂතාවත් මනාව ගැලපිණි... කාලය ඉක්ම යත්ම රසුද්ට අමතක වූ තම අතීතයටත් වඩා වාසලේ නව ජීවිතය ඔහුව අපූර්ව මානයකට කැඳවාගෙන ගොස් තිබිණි...

උදෑසනම ගඟුලී ගෙන එන ශ්වේත ⁣සියපත් මිට රසුද් අතට ගන්නේ හොඳින් ස්නානය කර පිරිසිදු වූ පසුවය... සුවඳ පැනින් නහන්නට නදී විසින්ම අපූර්ව වූ පැය කිහිපයක් වෙන් කළාක් මෙන්ම රසුද් ද මෙයට දැක්වූ අකමැත්තක් නොවීය... ඉන්පසුව සියපත් මිට රැගෙන සුපුරුදු පරිදි රසුද් දළදා මන්දිරය වෙත පියනඟයි... නැවුම් සියපත් තම දෝතින්ම උතුම් දළදා වහන්සේට පූජා කිරීමට තරම් වාසනාවක් උරුමවූ රජුන්ගේ එකම පරිචාරිකාව ද රසුද්ම පමණක් විය... කාන්තාවන්ට දළදා වහන්සේ දැක බලාගැනීමට තරම් හැකියාවක් ඒ වන විට නොතිබුණත්, කවුරුන් කුමන අන්දමේ කතාවක් කියූවත් අවසන බලන කළ පුරුෂයෙකුම වූ රසුද් ට දළදා වහන්සේ සියැසින් දැක වැඳ පුදා ගන්නට තරම් වරම් විය...

පහන් සිතින් සෑම උදෑසනකම නෙළුම් මල් පුදා කිරිහර පූජා කොට දළදා ගාථා සජ්ඣායනය කරන්නට රසුද් වේලාව වෙන් කොට ගත්තේය...