" သားသားက မင္းကိုစိတ္ဆိုးေနတာလား။ "
ႀကီးေ႐ႊက ကေလးမၾကားေအာင္ တိုးတိုးကေလးေမးလာလို႔ သူ႕မွာေခါင္းခါရမ္းျပရေသးသည္။
ဒါေတာင္ကေလးက မ်က္ေစာင္းေလးလွည့္ထိုးလာပါေသးတယ္။
ကေလးကမနက္စာကို ျမန္ျမန္စားကာ ေက်ာင္းေနာက္က်လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္ ႀကီးေ႐ႊေဖ်ာ္ေပးတဲ့ေကာ္ဖီေလးေတာင္ ကုန္ေအာင္မေသာက္လိုက္ရ။
ကေလးကေလ ပ်ာတီးပ်ာယာနဲ႕ကားထဲကိုဝင္ထိုင္တယ္။
" ေရာ့ "
ကေလးကလြယ္အိတ္ထဲကေန ထုတ္ကာသူ႕ကိုေပးလာတယ္။ သူကဘာလဲဆိုတဲ့သေဘာျဖင့္ မ်က္ခုံးပင့္ျပေတာ့ ဆတ္ခနဲဆိုၿပီးကားဘုတ္ေပၚကိုတင္ေပးတယ္။
" သုံးရက္စာ"
*သုံးရက္စာ*တဲ့။
" ဘာအတြက္လဲ။ "
" အားေနလို႔။ "
" ကိုယ္ကမအားဘူးကေလး။ "
" မအားလဲယူ။ "
ကေလးနဲ႕အခုလိုစကားမမ်ားရတာေတာင္ၾကာၿပီ။ စေတြ႕တုန္းကလဲ ကေလးနဲ႕သူက စကားဘုေဘာက္က်ခဲ့သည္။ ထိုဘုေဘာက္ေလးေတြေျပာရာကေန ကေလးကိုသူခ်စ္မိသြားတာပဲ။ ကေလးေပးတဲ့ စကၠဴေလးေတြကိုယူကာ အိတ္ကပ္ထဲထည့္လိုက္တယ္။
" ဘာလို႔မအားတာလဲလို႔မေမးေတာ့ဘူးလားကေလး။ "
" မေမးပါဘူး။ အျငင္းေလးတစ္ခါခံရတာနဲ႕ စာပို႔တာေတာင္ ျပန္မပို႔တဲ့သူကို ေမးစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ "
" ကေလးမေမးလဲ ကိုယ္ကေျဖခ်င္တာကြာ။ ကေလးကိုလြမ္းေနရလို႔ အခ်ိန္တိုင္းလြမ္းေနရလို႔ မအားတာ။ စာကဘယ္တုန္းကပို႔တာလဲ။ ကိုယ့္ဆီမဝင္ဘူးဘာစာမွ။ "
တကယ္လဲသူ႕ဖုန္းထဲဘာစာမွမဝင္တာ။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲသူမသိတာ။
" ခင္ဗ်ားကိုျငင္းလိုက္တဲ့ညကေလ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့စိတ္ပူလို႔ စာေတြဆက္တိုက္ပို႔ေနေပမယ့္ ခင္ဗ်ားဆီကျပန္စာမေျပာနဲ႕ ဖုန္းေတာင္တစ္ခ်က္မဆက္တာေလ။ "
" တကယ္ပါဆိုကေလးရာ။ ကိုယ့္ဆီကို ကေလးပို႔တဲ့စာမေရာက္တာအမွန္ပါ။ လိမ္မိရင္ကိုယ့္မိုးႀကိဳးပစ္။ မလိမ္ခဲ့ရင္ ကေလးဆီက အခ်စ္ကိုအျမန္ဆုံးရေစ့။ "
