အောက်ထပ်ရှိ ထည်ဝါသောခန်းမထဲတွင် လူများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ ရဲများသည် ကွန်ပြူတာများမှတဆင့် လိုအပ်သော အချက်အလက်များကို ရယူပြီးဖြစ်၏။ ထွက်လာသော တရားခံစာရင်းသည် မနက်ဖြန်လောက်ဆိုလျှင် နင်း မြို့တော်တစ်မြို့လုံးသာမက တစ်နိုင်ငံလုံးကိုပါ လှုပ်ခါနိုင်စွမ်း ရှိလေသည်။
ကလပ်ထဲတွင် အထပ်ပေါင်း ၉ ထပ်ရှိပြီး ရာချီသော သီးသန့်ခန်းများဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည်။ ထိုအခန်းများထဲတွင်ရှိ မရေတွက်နိုင်အောင် များပြားသော အမျိုးသား၊ အမျိုးသမီးများထဲတွင် ဝန်ထမ်းများသာမက အုပ်ချုပ်ရေး အဖွဲ့ဝင်များ ရာဂဏန်းထိရှိနေကြ၏။
“ခွေးမျိုးတွေ။ မင်းတို့ကို ဘယ်သူ ဝင်ခွင့်ပေးလို့လဲ။ ငါ့ ဦးလေး ဘယ်သူလဲဆိုတာ မင်းတို့ သိလား"
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် အောက်ထပ်သို့ ဆင်းသည်နှင့် မုံ့လင်း၏ ဟိတ်ဟန်ကြီးပြီး ဒေါသပုန်ထနေသော အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။ သူ၏ ဘေးတွင်မူ ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေသော အမျိုးသမီး တစ်ဦး ရှိ၏။ ထိုအမျိုးသမီးမှာ ရှောင်ချင်းအပြင် မည်သူ ဖြစ်နိုင်သေးသနည်း။
ရှောင်ချင်းသည် သူ့အား ရွံရှာစက်ဆုပ်သောအကြည့်ဖြင့် ကြည့်နေလေ၏။ သူမကို တားဆီးသော လူတိုင်းကို လျစ်လျူရှုပြီး လီရှောက်ယွင်ထံ တဟုန်ထိုး ပြေးသွားတော့သည်။
“ကျွန်မကို ဘာလို့ လာမကယ်တာလဲ။ ရှင့်ကို မုန်းတယ်”
လီရှောက်ယွင်သည် သူမအား ကြည့်တောင် မကြည့်ချေ။ သူသည် ကျင်းယွင်ကျောင်းနှင့်အတူ ထိုနေရာသို့ လျှောက်လာလိုက်သည်။
“သူ့ကို...”
လီရှောက်ယွင်ရှေ့တွင် ရပ်နေသော အရာရှိ တစ်ဦးမှ ရှောင်ချင်းအား လက်ညှိုး ထိုးကာ ပြောလိုက်သည်။
“သူ့ကို လွှတ်ပေးရမှာလား”
“ဒီကို လာတာ ပြည့်တန်ဆာတွေကို ရှောင်တခင်ဖမ်းဖို့ မဟုတ်ဘူးလား။ အဲဒါကို သူ့ကို လွှတ်ပေးသင့်တယ်လို့ ထင်နေသေးတာလား”
လီရှောက်ယွင်မှ အေးတိအေးစက်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
အရာရှိသည် တံထွေးမြိုချလိုက်ပြီး ...
