ရှောင်ဟိုင်ချင်းသည် လွန်စွာ အံ့သြ တုန်လှုပ်နေသည်။ သူမ စကားပြန်မပြောနိုင်ခင်မှာပင် အခြားသော အတန်းဖော်များကလည်း သူမကို လာရောက် အကူအညီ တောင်းခံကြတော့သည်။ သူမ၏ မျက်နှာ အသွင်အပြင်သည် ချက်ချင်းပင် ရှုပ်ထွေးဟန်ပေါက်သွား၏။
သူမသည် ပုံမှန် အကြည့်ဖြင့် ဆက်ဆံခံရမည့်တစ်နေ့ ရောက်လာလိမ့်မည်ဟု ဘယ်သောအခါကမှ မထင်ထားခဲ့ချေ။ သူမကို ကြည့်သော အကြည့်များတွင် ရွံရှာခြင်း၊ ကြောက်ရွံ့ခြင်း၊ တုန်လှုပ်ခြင်းများ မပါဝင်တော့ပေ။ သို့သော် သူမ၏ အတန်းဖော်များသည် ဤမျှလောက် မေ့ပျောက်လွယ်ပေသလော။
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ရှောင်ဟိုင်ချင်း၏ အံ့သြနေသော အမူအရာကို ကြည့်ပြီး မနေနိုင်ဘဲ ရယ်မိသည်။
“ယွင်ကျောင်း”
ရှောင်ဟိုင်ချင်းသည် ငိုရမည်လော ရယ်ရမည်လော ဝေခွဲမရချေ။ သူမသည် လူ အားလုံးကို ဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
“ငါ့ကိုဒီလိုမျိုး အဖတ်လုပ်ခံရတယ်ဆိုတာ ရှားတယ်။ ငါ့အတွက်ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ပြောပြပေးလိုက်လို့ မရဘူးလား”
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် သက်ပြင်းကိုချကာ မတတ်နိုင်သည့်ဟန်ဖြင့် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
“တကယ်တော့ တိုက်ဆိုင်သွားတာပါ။ ငါကလည်း ဖြစ်ချင်တော့ ကလေး ပျောက်သွားတဲ့ မိဘတွေနဲ့အတူ ရှိနေခဲ့တာ၊ သူတို့ရဲ့ပျောက်သွားတဲ့ ကလေးကို ရှာနေကြတာမြင်တော့ ငါလည်း ကူညီချင်သွားတယ်လေ။ တရားခံကိုပါ ရှာတွေ့သွားမယ်လို့ မထင်ခဲ့ဘူး။ အဲဒါနဲ့ မကူညီဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ဘူးလေ...”
“အင်း အင်း”
လူအုပ်ကြီးမှ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ သူတို့မျက်နှာတွင် “ပြီးတော့ရော ဘာဆက်ဖြစ်လဲ” ဟူသော စကားလုံးများက အတိုင်းသားပေါ်နေသည်။
“တရားခံတွေက သူတို့ရော ကလေးကိုပါ အဝတ်လဲပြီး ကားထဲဝင်သွားတာ ငါ တွေ့လိုက်တယ်။ အဲ့အချိန်တုန်းက လူတွေ အများကြီးပဲလေ၊ ငါသာတက္ကစီနဲ့ လိုက်ရင် မမိလိုက်မှာစိုးလို့ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး ပြေးလိုက်သွားလိုက်တာ...”
