His Scars - Minsung |tłumaczenie

t w o.

Jisung i Felix spojrzeli za siebie na Seungmina i nawiązali kontakt wzrokowy. Seungmin cicho wyszeptał do nich:
— Co do cholery. To nie może być prawda.

Lee Minho, Seo Changbin i Hwang Hyunjin stali przed klasą. Ci trzej chłopcy byli bez wątpienia najbardziej popularnymi uczniami w szkole, razem z dwójką swoich przyjaciół — Bang Chanem i Park Woojinem. Piątka chłopaków trzymała całą szkołę w grupie. Należeli do gangu o nazwie Stray Kids, a jego liderem był Chan. Gang był bardzo dobrze znany w Seulu z powodu swojej reputacji jako najpotężniejszy i najbardziej niebezpieczny gang w Korei. Stray Kids składało się z wielu członków, ale to właśnie ta piątka była trzonem grupy.

Jeśli zapytasz kogokolwiek w szkole, wszyscy zgodnie powiedzą, że ci chłopcy byli najatrakcyjniejszymi osobami w placówce. Stray Kids budzili grozę, a każdy wiedział, żeby z nimi nie zadzierać. Siniaki na ich rękach jasno sugerowały, że lepiej trzymać się od nich z daleka. Nie wahali się wymierzyć ciosu, jeśli ktoś ich sprowokował — szczególnie Lee Minho.

— Miło, że w końcu do nas dołączyliście, Minho, Changbin, Hyunjin — powiedział surowo nauczyciel, pan Park.

— Przepraszam, panie Park — odpowiedział Changbin, ani przez chwilę nie okazując szczerości, podczas gdy Minho przewrócił oczami, a Hyunjin posłał wyraźnie sztuczny uśmiech nauczycielowi.

Pan Park nie był rozbawiony.
— Po prostu zajmijcie miejsca, zanim dam wam karę. Minho, usiądź obok Jisunga. Hyunjin i Changbin, wy siądziecie obok Seungmina. Hyunjin za Minho, a Changbin za Felixem.

Jisung, Felix i Seungmin nie mogli uwierzyć w to, co właśnie usłyszeli. W chwili, gdy nauczyciel wypowiedział ich imiona, cała trójka otworzyła oczy tak szeroko, jak to tylko możliwe, a ich szczęki niemalże opadły na podłogę. „Nie ma mowy, żebyśmy musieli siedzieć obok trzech członków gangu?" — pomyślał Jisung.

— Jisung, Seungmin i Felix, proszę, podnieście ręce — kontynuował pan Park.

Jego głos wyrwał ich z oszołomienia. Szybko zamknęli usta i powoli podnieśli ręce, starając się unikać kontaktu wzrokowego z kimkolwiek, ale było to trudne, ponieważ wszyscy wpatrywali się w nich jak w obrazek.

Minho omiótł wzrokiem klasę, aż w końcu dostrzegł Jisunga siedzącego z prawej strony, przy tylnym oknie. Ruszył w jego stronę, a Jisung był pewien, że prawie popuścił w spodnie.

Powoli za Minho podążali Hyunjin i Changbin, kierując się również w stronę tyłu klasy.

Minho z hukiem usiadł na krześle po prawej stronie Jisunga, podczas gdy Changbin zajął miejsce za Felixem, a Hyunjin usiadł za Minho.

Lekcja historii toczyła się dalej, a Jisung ledwo powstrzymał się przed zaśnięciem. Historia nigdy nie była jego ulubionym przedmiotem, bo kto przejmuje się wojnami i tym podobnymi sprawami? Mimo to, zawsze udawało mu się być jednym z najlepszych podczas egzaminów.

Po trzecim przedmiocie nadszedł czas na lunch. Jisung, Seungmin i Felix usiedli przy jednym stole z innym przyjacielem, Jeonginem, który był rok młodszy.

Przez minutę siedzieli w niezręcznej ciszy, zanim Felix ją przerwał, nawiązując do oczywistego tematu.
— Więc... Minho, Changbin i Hyunjin są w naszej klasie przez resztę roku. To będzie ciekawe — powiedział, biorąc kęs swojej kanapki.

Słysząc to, Jeongin prawie zakrztusił się jedzeniem.
— Masz całą trójkę w klasie?!

— Tak — potwierdził Seungmin, przeciągając sylabę „tak". — Jakie są na to szanse, co nie ?