asla bırakma beni

İlk adımlar ve yeni umutlar

iyi okumalar 🌈 🌈 🌈

Veysel, bir an donakalarak, kalbinin hızla çarptığını hisseder. Hemen abisinin yanına koşar, elini nazikçe tutarak, "Abi, iyi misin? Hatırlıyor musun beni?" diye sorar, sesi titrek ve endişelidir.

Kenan, başını hafifçe sallayarak gözlerini aralar. Derin bir nefes alıp, "Hatırlıyorum," der, ama birden kalbini tutarak yüzü solgunlaşır. "Kızım... Kızım nerede? İyi mi?" der, sesi titrerken gözleri korku doludur.

Veysel, abisinin endişesini görüp sakinleşmeye çalışarak, "İyi, gayet iyi, korkma," der. Gözlerindeki huzuru bulması için elinden geleni yapar.

Kenan, gözlerini kapatarak hafifçe nefes alır ve titrek bir şekilde, "Onu bana getirir misin?" diye fısıldar. Sadece bir anlık bir çaresizlik, tüm bedenine yayılmıştır.

Veysel, bir süre sessizce abisinin elini tutar ve ardından elini öperek, "Tabii ki, getiririm sana prensesi," der. O an, kenetlenmiş elleriyle bir umut taşır, abisini rahatlatmaya çalışır.

Veysel, hemen Çağla bebeği odasındaki beşiğinden alır ve hızla odadan çıkar. Kapıdan tam çıkarken, Elif’in sesi arkasından gelir:

"Veysel, ne oldu?"

Veysel, gözlerinde sevinçle döner, "Abim kendine geldi, Elif," der, sesi umutla titrer.

Elif, şaşkınlıkla donakalır, "Gerçekten mi?" diye sorar, kelimeleri zorla dudaklarından dökülür.

Veysel başını sallayarak, "Evet," der ve kucağındaki Çağla bebekle birlikte, Elif’in arkasından adım atar. Elif, hızlıca Kenan’ın odasına yönelir, Veysel ise bebeği nazikçe kucaklayarak peşinden gider. O an, her ikisi de içlerindeki sevinci ve korkuyu bir arada taşırlar, umut dolu bir sessizlik içinde.

"Getirdim abi," der Veysel, kucağındaki Çağla’yı Kenan’a uzatarak. Kenan, gözleri dolmuş bir şekilde, kızı kucaklayıp sessizce sevinç gözyaşları döker.

Veysel, abisinin gözyaşlarını görünce, "Abi, ağlama, bak, iyi Çağla," der, biraz endişeli bir şekilde.

Kenan, hala ağlayarak, "Çok şükür," diye fısıldar ve kızını nazikçe öper. "Çok korktum... Ona bir şey olacak diye çok korktum," der, derin bir iç çekişle.

Çağla'yı daha sıkı sarar, adeta kızıyla birleşmeye çalışır. Veysel de gözleri dolmuş şekilde abisini izlerken, Elif’in arkasında sessizce ağladığını fark eder. Elif, dayanamayarak, kollarını kavuşturup, bu duygusal anın içinde kendini kaybeder, içindeki korku ve rahatlama bir arada akar.

Veysel, gözyaşlarını silerken derin bir nefes alır. "Tamam, yeter. Bakın, Çağla da ağlayacak şimdi. Hadi, bu akşam bütün aileyi çağıracağım. Abimin hem kendine gelişine hem de yürüyebilmesine şükür, güzel bir yemek düzenlemek istiyorum," der, kararını vermiş bir şekilde.

Tam o sırada Cemile içeri girer, endişeli bir şekilde, "Kenan abi, iyi misin? Çok korkuttun bizi," der.

Veysel gülümseyerek, "Cemilem, korkulacak bir şey yok. Hem, çok işimiz var, herkesi yemeğe davet ettim," der, rahatsızlık duymadan.

Cemile, Veysel'in söylediklerini duymazdan gelir ve bir adım geri atarak, veysele ters bir bakışla sorar, "O kız da gelecek mi?"

Veysel, cemilenin bakışını fark edip bir an duraksar ama cevap verir: "Bilmiyorum, ama davet ederiz , belki gelir."

Veysel, hala huzursuz bir şekilde gözlerini dikerken, kimseye bir şey söylemeden odadan çıkar. Geriye sadece bir sessizlik ve yapılacaklar listesi kalır.