Son gördüğüm şeyden sonra kendime gelemedim. Sonra otobüs durmaya başladı. Sanırım burası bi otobüs duragiydi. Otobüs durdu. Dışarı baktım. Disarisi çok karanlıkti. Durakta çok kişi bekliyordu fakat otobüse sadece bir yaşlı kadın bindi. Galiba diğer yolcuların gideceği yere goturebilecek bi otobüs deildi. Fakat yaşlı kadına dikkatlice baktığımda onu tanıdığımi farkettim evet gözlerim beni yaniltmiyorsa bu geçen yıl ölen komşum ayşe teyzeydi. Ayşe teyze çok yardımsever ve iyimser biriydi. Taki oğlu bir trafik kazasında ölene dek. Bu olum ayşe teyzenin dünyasını başına yıkılmıştı. Ve bir gün evinde kendini asmiş bir şekilde ölü bulundu. Onun yerinde kim olsa aynısını yapardı. Ve şimdi suan karşımda duruyordu. Bi An kendiminde olmüş olduğumu düşündüm. Ama bu gerçekten çok sacmaydi. Ve bacaklarimdan yukarı çıkan küçük yaratık ayaklarimi kemirmisti ama ben hiç birşey hissetmiyordum. Ayşe teyzeyle göz göze geldik. Konuşmak istiyorum fakat konusamiyorum..
Ayşe teyze: boşuna uğraşma ne kipirdayabilirsin nede konusabilirsin. .
Beni nasıl duyduğunu anlamamistim. sanki beni tanımıyor gibi davraniyordu fakat biz onunla önceden çok samimiydik.
Ayşe teyze: saçmalama biz seninle önceden hiç tanısmamistik. Seni hatırlamıyorum. Seni nasıl duydugumu sorarsan eğer burda ağız ile konusulmaz akıl ile konuşulur suan senin neler düşündüğünü duyabiloyorum.
Ayşe teyze ye ayagimdan yukarı doğru tırmanıp beni kemiren yaratık tan nasıl kurtulacagimi sordum.
Ayşe teyze: o yaratık bi zamanlar benide kemirmisti. Ondan asla kurtulamazsin ve kemirmesi bittigindeyse ayağı kalkabiliceksin. Ama bir ölü olarak....
