Tatlong araw na ang lumipas mula nang mangyari ang awkward na ‘hi’ kay Liam, at hanggang ngayon, hindi ko pa rin siya matanggap. Seryoso ba siya o nagbibiro lang? Lalo na at hindi ko pa siya naririnig na magsabi ng kahit anong malinaw tungkol sa nararamdaman niya.
“Hala, Sophia! Anong nangyari?” tanong ni Ayla habang binabaybay namin ang hallway papasok sa klase. “Naglalakad kang parang zombie, may nangyaring hindi ko alam?”
“Huwag mo akong gawing dramatic, bes,” sagot ko, nagmamagandang loob.
Pero sa totoo lang, talagang medyo hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Ang daming tanong sa utak ko, tapos siya, parang wala lang.
“Anong wala lang?” sabay tawa ni Ayla. “Kita ko nga ‘yan. Kung ako sayo, magtatanong na ako! Tinutukso na nga niya ‘yang mata mo eh.”
“Bes, ‘yung mata ko walang kinalaman sa nararamdaman ko!” sagot ko, para lang hindi mapansin kung paano talaga ako kakaba-kaba habang iniisip siya.
Napatingin ako sa tabi at nakita ko si Liam. Nandiyan lang siya, naka-upo sa gilid ng basketball court, nakatutok sa cellphone. Naalala ko yung ‘hi’ niya, na parang wala lang sa kanya. Pero sa akin? Parang buong buhay ko na.
“Huwag mong gawing ‘crush-crush’ lang. Alam ko kung may nararamdaman ka,” sabi ni Ayla habang nililingon ako. “Magsabi ka na nga!”
Sumimangot ako. “Eh paano kung hindi niya ako gusto, ‘di ba?”
“Aba, ‘di mo malalaman kung hindi mo itanong!” Saglit lang siyang napahinto, tapos ngumiti. “Puntahan mo siya, bes.”
Sabay-tulak niya sa akin papunta sa direksyon ni Liam. “Sige na, kaya mo ‘yan!”
Na-stress ako sa mga sinasabi niya. Parang ang hirap naman magtanong ng ganun, lalo na’t hindi pa kami magka-close. Nang hindi ko na kayang tiisin ang kaba, lumapit na ako kay Liam.
“Uh, hi…” bungad ko.
Lumingon siya at ngumiti, pero may hint ng pagtataka sa mga mata niya. “Oh, Sophia! Hala, anong nangyari?”
“Ako… wala lang… May gusto lang akong itanong…” kumapit ako sa mga salita ko, kasi parang gusto ko na lang umalis sa harapan niya. “Bakit… bakit parang ang tagal mo bago mag-reply sa mga texts ko? Ano ba talaga?”
Nagkaroon siya ng saglit na silence. Tumango-tango siya at napakamot sa ulo. “Ah, sorry, Sophia. Wala lang. Busy lang talaga ako. Alam mo naman, may mga bagay akong inaasikaso. Hindi ko naman sinasadya.”
Natahimik ako. Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin. “Ah… okay lang,” sagot ko, kahit na may konting lungkot sa boses ko. “Wala, gusto ko lang malaman.”
“Hindi ba’t ang tagal na nga?” dagdag niya, tinitigan ako ng seryoso. “Pero, Sophia, wala akong intention na makasakit. Alam ko, minsan mahirap magtulungan, pero I’ll make it up to you. Seryoso ako sa ‘yo. Gusto ko lang na magkaintindihan tayo.”
Bumangon ako ng kaunti. Natulala ako, at sabay tumingin sa kanya. “Bakit mo ‘yun sinabi?”
Sumenyas siya, parang naisip din ang mga susunod niyang sasabihin. “Basta… just trust me, okay?”
Ang bigat ng pakiramdam ko. Masaya ako, pero may bahagi pa rin sa akin na naguguluhan. Pero siguro, kailangan ko lang talagang magtiwala.
“Kaya, magkaintindihan na tayo, di ba?”
Tumango ako, pero sa loob-loob ko, tanong ko pa rin: Love mo ba ako… o joke lang?
YOU ARE READING
Love Mo Ba Ako o Joke Lang?
RomanceSophia, a simple girl with big dreams, never expected her world to flip upside down when she crossed paths with Liam, the guy who made her heart race and her mind go wild. From their awkward first encounter to the moments of unexpected closeness, So...
