Love Mo Ba Ako o Joke Lang?

CHAPTER 3 - Baka May Pag-Asa Pa

.
.
.
.
.
Sophia’s POV
.
.
.
Minsan, naiisip ko, baka masyado lang akong nagmamagaling. Paano kung hindi naman talaga siya seryoso? Paano kung ako lang ‘yung nag-i-imagine na may nararamdaman siya para sa akin? Parang hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Ang daming tanong sa utak ko, tapos si Liam, mukhang walang pakialam.

Pupunta ako sa library para mag-aral, pero hindi ko maiwasang mag-isip tungkol kay Liam. Bigla ko siyang naalala nang makita ko ‘yung isang sulat na ipinasa ko sa kanya sa klase—yung sulat na parang wala lang sa kanya, pero sa akin, parang world-changing moment na. Kung may nararamdaman siya, bakit parang hindi niya ipinapakita?

“Bakit hindi mo pa siya tinanong kung anong nararamdaman niya?” tanong ni Ayla sa akin, habang nagbabaliktad ng mga libro sa harap ko.

Hindi ko siya matignan ng maayos, kaya’t sinubukan ko na lang mag-focus sa mga notes. “Huwag na, Bes. Baka naman magalit pa siya. Mas okay na siguro ‘yung hindi ko na lang alamin.”

“Don’t be like that,” sabi ni Ayla. “Paano mo malalaman kung hindi ka magtatanong? Kung mahal mo siya, kailangan mo siyang tanungin.”

Mahal ko siya. Pero, baka nga joke lang talaga. Baka ‘yung mga smile niya at ‘yung mga kilos niya, para lang sa mga friends niya. Hindi ko alam kung paano ko haharapin kung malaman kong hindi pala siya seryoso. Kaya tumahimik na lang ako.

After class, naglakad-lakad ako sa hallway, at sa hindi inaasahan, nakita ko si Liam. Nakatingin siya sa cellphone, at parang hindi ako nakita. Pero biglang tumigil siya, at tumingala—at ang mga mata niya, parang may sinasabi.

“Hey, Sophia,” ngumiti siya. Hindi ko alam kung anong pakiramdam ko—parang tumigil ang mundo ko sandali. “Pwede ba kita makausap?”

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Sa halip na mag-isip, tumango na lang ako. “Sure…”
.
.
.
.
.
Liam’s POV
.
.
.
Nakita ko si Sophia habang naglalakad siya sa hallway. Nakita ko ang expression niya—parang malungkot at nawawala sa sarili. Hindi ko alam kung anong nangyari, pero napansin ko na parang may ibang mga araw siyang hindi ko maintindihan.

“Hey, Sophia!” tawag ko sa kanya, at nakita kong napatingin siya sa akin. Pagkatapos, naglakad siya palapit sa akin, at doon ko naramdaman na parang may bigat sa pagitan namin.

I feel like I owe her an explanation, kaya sabi ko, “Pwede ba kita makausap?”

Hindi ko alam kung anong reaction niya, pero sana, mabigyan ko siya ng linaw tungkol sa lahat ng nangyayari.

“Sure,” sagot niya, at sabay kaming naglakad papunta sa tabi ng campus.

“Hindi ko alam kung paano ko sisimulan,” sabi ko, medyo nahihirapan. “Pero, Sophia, alam ko na may mga bagay akong hindi nasabi sa’yo, pero may mga dahilan. Hindi ko din gustong magtago ng nararamdaman ko sa’yo. Hindi ko lang alam kung paano.”

“Ang dami mong ‘hindi alam,” sagot niya, medyo ngumingiti na may halong sarcasm. “Bakit hindi mo ako tanungin kung anong nararamdaman ko?”

Napaisip ako sa sinabi niya. “Bakit, anong nararamdaman mo?”
.
.
.
.
.
Sophia’s POV
.
.
.
Biglang parang ang bigat ng pakiramdam ko. Lalo na nang tanungin niya ako kung anong nararamdaman ko. Sinabi ko na lang na, “Hindi ko rin alam. Pero, Liam, sigurado ka ba na hindi ka lang nagbibiro?”

Tumahimik siya sandali. Tinitigan ko siya, at doon ko nakita ang pag-aalala sa mata niya. “Hindi ako nagbibiro, Sophia. Wala akong intention na gawing biro ang mga nararamdaman ko. Pero gusto ko pa rin sana magkausap tayo tungkol dito.”

Ang lakas ng tibok ng puso ko. Parang gusto ko nang magsabi ng lahat ng nararamdaman ko, pero natatakot pa rin akong masaktan.
.
.
.
.
.
Liam’s POV
.
.
.
Ang sakit sa dibdib ko na makita siyang nag-aalangan. Gustong-gusto ko siyang tanungin kung anong gusto niya, pero parang natatakot din ako. Ayokong masaktan siya.

“Sophia, hindi ko alam kung anong sasabihin ko, pero gusto ko sanang magkaalaman tayo. Hindi ko naman sasaktan ang feelings mo,” sabi ko.

“Pero paano kung hindi mo ako gusto?” tanong niya, ang boses na parang maghihirap na. “Paano kung joke lang lahat ng ito?”

Natahimik ako. Hindi ko alam kung paano ko sasagutin. Baka nga joke lang lahat ng ito, pero ayokong magmukhang tanga. Pero sa puso ko, alam ko na may nararamdaman ako para sa kanya. Hindi ko lang kayang aminin ng buo.

“Sophia, baka may pag-asa pa,” sagot ko, medyo nahihirapan. “Sana, magtiwala ka lang sa akin.”
.
.
.
.
.
Sophia’s POV
.
.
.
Napatingin ako sa kanya. Parang may pag-asa nga, pero may takot din sa puso ko. Baka nga may chance, pero paano kung masaktan lang ako sa huli?

Sa kabila ng lahat, ang puso ko, nagdadalawang-isip pa rin. Pero siguro, kailangan ko lang magtiwala.