"ඔයා...ගෙදර යනවද ශේනු..."
"එපාද..."
"අනේ...මට ලෝබයි වගේ..."
ශේනුකයි සිහිනයි පහුවදා උදේ අටට විතර ගෙදර යන්න පිටත් උනා... නිදහස තියනවා කියලා හැමදාම එහෙම ඉන්න බෑනේ... එයාලට වගකීම් තියනවා... වැඩ රාජකාරී තියනවා... ඒත් ඉතින් කලින් දවසේ ගෙවුන රාත්‍රියෙන් පස්සෙ එයාලගේ ආදරේ තව වැඩි වෙලා... එයාලට එයාලා ගැන ලෝබ හිතිලා... කාර් එකේ යන අතරෙත් ශේනුකගෙ අත් ගොබේට මූණ තියන් යන තරමට සිහිනට ශේනුක ගැන ලෝබ හිතිලා... ශේනුක කියලත් වෙනසක් නෑ... එයා සිහිනගේ එක අතක් අල්ලගෙන තනි අතින් ඩ්‍රයිව් කරනවා...
"මටයි ලෝබ මැණික...ඔයාව දාලා යන්න බෑ වගේ බබා..."
"එහෙනම් අරන් යන්න..."
"Are you serious babe...?"
සිහින එයාව ගෙදර අරන් යන්න කියනකල් බලාගෙන ඉන්න ශේනුකට ඒ වචන මහමෙරක් වගේ... එයා හැමදාම හීන දකින්නේ සිහින එක්ක එක වහලක් යට ජීවත් වෙන්න... ශේනුක ඒක අහපු විදිහට සිහිනට ශේනුක ගැන පව් කියලා හිතුනා... ශේනුකගේ ආදරේ එයාගේ ආත්මයටම දැනෙනවා...
"I don't know...ඒත් ඉතින් මම ගෙදර යන්නත් ඕනෙනෙ..."
"හරි...මෙහෙම කරමුද...අපි දෙන්නා අපේ ගෙදර යමු..."
"ගිහින්..."
"ගිහින් චේන්ජ් කරගෙන චූටි දෝණිව ගන්න යමු..."
ශේනුක හරි ආසයි සිහිනගේ පවුලේ වගකීම කරට ගන්න... ඉතින් එයාට පුලුවන් හැම වෙලේම එයා ඒක කරනවා... සිහිනව දාලා තනියම ගෙදර ගිහින් ඉන්නවට වඩා වැඩ පස්සට දාලා එයිට මේ වෙලාවේ සිහින ලඟ ඉන්නයි ඕනේ... ඉතින් ශේනුක ඒ වෙනකොට ප්ලෑන් එකක් හිතලත් ඉවරයි...
"දෙන්නම..."
"ම්න්..."
"එතකොට අම්මලා..."
"අම්මලා දන්නවනේ බබා අපි වෙඩින් එකට ගියේ එකටමයි කියලා... ඉතින් මම කියන්නම් අම්මගේ චූටි පුතාට ටිකක් වැඩි වෙලා මගේ ගෙදර එක්කන් ගියා කියලා...අද නිවාඩු නිසා මාත් ඉතින් ඔයා එක්කම ආවා කියලා..."
බොරු කියන එක ගැන ආඩම්බර වෙන්න බෑ තමයි... ඒත් ඉතින් තැනට සුදුසු විදිහට මේ වෙලාවේ එයාලට බොරු කියන්නම වෙනවා... සිහිනටත් පුදුමයි ශේනුක මෙච්චර ඉක්මනට ඒක හිතපු විදිහ ගැන...
