"බබා ඔහොම ඉඳ ගන්න ටිකක්, මට ඔයත් එක්ක කතා කරන්න ඕන"
රෑ කෑම කාලා ඉවර වෙලා කාමරේට යන්න නැගිට්ට බෝමි ආයෙත් පුටුවෙන් ඉඳ ගත්තේ අම්ම කියන්න හදන්නේ මොකක්ද කියලා හිතා ගන්න බැරුව.
"ඇයි අම්මා"
"අර ඔයාගෙ යාළුවා කව්ද, කේනු නෙවෙයි අනිත් එක්කෙනා"
"නේහ"
මේ වෙලාවේ බෝමිගෙ තාත්තත් ඉඳගෙන මේ කතාවට ඇහුම් කන් දෙන ගමන් හිටියෙ.
"ඒ ළමයා ගැන අනිත් අය කියන්නේ එච්චර හොඳ කතා නම් නෙවෙයි බබා, ඒ ළමයව ආශ්‍රය කරන එක නවත්තන්න. ඔයාට තව යාළුවෝ ඉන්නවනෙ"
"අනේ අම්මා ඇයි ඒ"
බෝමියට දැනටම ඇඩිලා...
"මොකක්ද ශාන්ති ඒ කතාව"
"බබාගෙ පන්තියේ ළමෙක් ඉන්නව සේනක. ඒ ළමයගෙ තාත්ත ගමේ එපාම කරපු මනුස්සයෙක්ලු, ඒ ළමයත් ඒ වගේලු, අනිත් ළමයින්ගේ අම්මලා තාත්තලාත් කැමති නෑලු ඒ ළමයා ඉස්කෝලෙ එනවට. වැඩිය කවුරුත් ඒ ළමයව ආශ්‍රය කරන්නෙත් නෑ සේන. මෙයා දැන් ඒ ළමයත් එක්ක ලෑස්ති වෙලා. ඒකයි මං කිව්වේ ආශ්‍රය නතර කරන්න කියල"
"අනේ නේහ අහිංසක ළමයෙක් අම්මා.එයාට හොඳට ඉගෙන ගන්නත් පුළුවන්, එයා නරක නෑ"
"ඔයා කොහොමද බබා මේ දවස් ගානට කියන්නේ ඒ ළමයා නරක නෑ කියලා. එදා ඉදන්ම ඒ ළමයා ගැන දන්න මිනිස්සුනේ එයාගෙ හැටි දන්නෙ"
"අනේ අම්මා..... නේහ එහෙම නෑ.... අනේ තාත්ත නේහ හරි හොඳයි, එයා අහින්සකයි, එයා මගේ යාළුවෙක්, මට බෑ එයාව ඈත් කරන්න. අනේ එයා පව්"
"අම්ම කියන දේ අහන්න බබා"
එක දිගට කඩා වැටෙන කදුළු වැල් ගැනවත් ඒ අම්මටයි, තාත්තටයි ගානක් නෑ. බෝමි දන්නවා මේක ඒ දෙන්නගේ අන්තිම තීරණේ කියල. ඒත් එයාට නේහව අතෑරලා දාන්න කොහොමත් බෑ. කොල්ල අඩ අඩාම කාමරේට ගිහින් ඇදට වැටුනා. යුකීව මතක් උනත් කතා කරන්නත් බයයි අම්මලාට ඇහෙයි කියල,ඒත් කතා කරන්නත් ඕන. අඩු ගානේ එයාගෙන් වත් විසඳුමක් ලැබෙයිනෙ.
ඉවසලා බැරිම තැන කොල්ල ෆෝන් එකත් අරන් බාත් රූම් එකට ගිහින් දොර වහ ගත්තා.
