Çilem (Kitap Olacak)

103.bölüm:Büyü

Sefer ağa hayretle torununa bakarken dizlerinin bağı çözülmüş gibi hissetti. Buna inanmamıştı. Doktorlar söylediğinde şoke olmuştu ama karşısında görünce dili tutuldu adeta. "Hazar..." Dedi duraksayarak. "Hazarım." Diyerek ona sarılmak için hızlandığında Hazar elini kaldırarak öfkeli bakışlarla onu durdurdu. "Sen nasıl bir babasın? Sen bizim büyüğümüzsün. Bizi koruyup kollaman gerekirken sen kızımı mı satmaya kalktın! Benim Hiramı sen öldürmek için adam göndermişsin! Mehir'imi hep dövmüşsün." Sefer ağa mahcubiyetle yüzünü eğerken Hazar öfkeyle masaya vurarak konuşmaya devam etti. "Benim kızımı bir berdele satmışsın! Bu da yetmezmiş gibi beni yıllarca kızımdan saklamışsın!"

"Oğlum her şeyi açıklayabilirim." Diyerek bir adım atmıştı ki öfkeyle "Sakın!" Diye bağırdı. "Artık bitti Sefer ağa! Senin hakimiyetin buraya kadar. Artık ne kızlarımı, ne de karımı benden koparamayacaksın! Buna izin vermeyeceğim."

Diyerek kapıyı üç kez tıklattı. Polis kapıyı açarken son kez dedesine bakarak "Buradan çıkmaman için elimden geleni yapacağımdan emin olabilirsin dede." Dedi son kez. Sonra da dışarı çıkarak arabaya bindi. Bir süre duraksayarak derin bir nefes almaya çalıştı. "Her şey nasıl toparlanacak." Dedi acı bir sesle. Sonra elini başına alarak dolan gözleriyle direksiyona vurdu. Sonra da arabayı calıştırarak Yaman konağına geri döndü.

Kız kardeşi Hediye, annesinin bu halinden dolayı yani delirmesinden dklayı korkuyordu. Hediye çaresizce annesine tutunuyor neler olduğunu anlamaya calışıyordu.

Hazar bir anda gelmesinin büyük bir hata olduğunu maalesef ki çok geç anlamıştı. Annesi onun sapasağlam ayakta gördüğü anda kafayı yemişti. Sebepsiz yere gülüyor sonra ağlayarak Hazar'ımı gördüm ben diyordu oğluna. Hazar bu hatadan dolay kızının karşısına çıkmadan önce alıştıra alıştıra birileri gerçeği söylemesine karar verdi ve bu iş de Reha'ya düşmüştü. Bir süre sonra da kendisi karşısına çıkacaktı. Kızının da delimesi riskini göze alamazdı.

"Oğlumu gördün mü? Oğlum geldi buraya. Gördün mü onu?" Ekrem Yaman yine karısını Hazar ağadan yavaşça uzaklaştırırken uyuması için odaya götürmeye çalıştı. Fakat gitmeden önce son kez oğluna baktı. Oğlunun artık affetmeyeceğini biliyordu. Hazar Yaman'ın geldiği gün kıyamet kopmuştu çoktan. Hazar ağa etrafa öfke kusarken, annesinin bir anda delirmesinin ardından kendisi de kısa süreli şok yaşamıştı. Ama sonra anca kendine gelmişti.

Ekrem Yaman da oğlunu bu sefer sonsuza kadar kaybettiğini anlamıştı. Oğlu sarılmasına bile izin vermemişti. O an yerin dibine girmiştim adeta. Yıllarca hasretini çektiği oğlu artık onu istemiyordu. Bu ona hayattaki en büyük cezaydı belki de.

Reha valiz ve çantasını alarak avluya çıkarken "Ben hazırım Hazar." Dedi uyararak. Hazar ise son kez babasına bakarak yukarıda pencereden kuşları seyreden annesine baktı. Sonra tekrar babasına dönüp sert bir bakışla "Benim artık ne Ekrem diye bir babam, ne de Menekşe diye bir annem var. Artık yüzünüzü bile görmek istemiyorum." diyerek avludan çıkıp arabaya bindiler.

Ekrem Yaman dağılmış halde arabanın ardından bakakaldı. Babasına zulmüne susmanın cezasını oğluyla çekecekti. Belki de sonsuza kadar.

Aradan geçen saatlerin ardından Adana'ya ulaşmışlardı. O sırada kızını yeni bulduğunu öğrenmişti. Dolan gözlerini tutamamıştı. Kızını bu küçük gelin davasından korumaya çalışırken. Şimdi de kendi bahtsız torunun bu halini gördü. Bir an da çıkamazdı. Annesi gibi aklını yitirmesine riskini göze alamazdı. Bu yüzden Reha ona alıştıra alıştıra söyleyecekti. Kendini gizleyerek Mavi'yi ve diğer kızı Hira'yı da uzaktan izlemeye başladı.

O gece çok ağladı. Dağılmış ailesi yeniden toparlanmaya çalışıyordu ve o kızlarının yanında değildi. Onda çalınmış bir hayat vardı. Kızları babalarının varlığından bile habersiz bir ömür geçirmişti. Canı yanıyordu. Kim bilir kızları neler çekti. Onsuz nasıl savaşmak zorunda kaldı.