Rozdział 2
Minęły dni. Nie zamieniłam z nikim ani słowa.
Siedzę teraz w domu u tych ludzi. Pokój ma fioletowo-szare ściany, jest w nim duże łóżko z biało-szarą pościelą i meble z białego drewna. Wchodzi do mnie ten blondyn. Siada na fotelu na drugim końcu pokoju.
- Chciałem ci tylko powiedzieć, że nie musisz się nas bać. Przeczuwam, że przeżyłaś prawdziwe piekło, ale to się już nigdy nie powtórzy. No tak, możesz mnie nie poznawać. Jestem Mateusz, przyjaźniliśmy się gdy miałem sześć lat, a ty dwa. Byłaś bardzo dojrzała jak na swój wiek. Ja i twoi rodzice przeżyliśmy wielką traumę kiedy porwał cię ten... - w głosie chłopaka słyszę mocny wkurw
W jednej chwili nie mogę go już słuchać. Czuję paraliżujący ból w brzuchu. Nie ten co zawsze. Nie ten chwilowy, utrzymuje się i przybiera na sile. W pierwszej chwili mam ochotę wykrzyczeć: "Przestań!" Ale co to da? Kładę się skulona na łóżku i czuję, że zaraz wykorkuje. Blondyn podchodzi do mnie. Nie zwracam nawet uwagi na to, że mnie dotyka. Czuję, że zaraz umrę i to jest ważne.
- "Przyjedź po mnie! Nie ucieknę!" - krzyczę w myślach.
Nie daję rady i tracę przytomność.
***
Budzę się ponownie w szpitalu. Wchodzi lekarz.
- Niestety, nie możemy znaleźć przyczyny - mówi - Aniu, powiedz mi. Czy ty wiesz co się stało?
Chowam się pod kołdrę. Nie mogę powiedzieć prawdy. Nie!
Jest noc i zostałam sama. Siedzę skulona na łóżku przytulając mojego misia. Jakieś złe przeczucie każe mi się bać. Nie myli się. Przez okno wchodzi ON... W tym momencie z moich oczu zaczynają płynąć łzy.
- I co ryczysz smarkulo - nie akcentuje pytania - Wiesz, że mogłem cię zabić, ale byłem wyjątkowo pobłażliwy. Idziesz ze mną - mówi i łapie mnie za rękę. Nie chcę wstać. Dotyka mojego brzucha - Obydwoje wiemy jaki użytek mogę z tego zrobić. Naprawdę chcesz tak ryzykować?
Zwyciężył! Podnoszę się i idę z nim. Wychodzimy przez okno i pakuje mnie do swojego samochodu. Ja się nigdy od niego nie uwolnię!
