Yaşlı kızılderili reisi kulübesinin önünde torunuyla oturmuş,az ötede birbiriyle boğuşup duran iki kurt köpeğini izliyorlardı .Köpeklerden biri beyaz ,biri siyahtı ve on iki yaşındaki çocuk kendini bildi
bileli o köpekler dedesinin külubesi önünde boğuşup duruyolardı . Dedesine sürekli
göz önünde tuttuğu, yanında ayırmadığı iki kurt köpeğiydi bunlar . Çocuk kulübeyi. Korumak için bir köpeği yeterli olduğunu ve renklerinin neden illa da siyah ve beyaz olduğunu anlamak istiyordu artık . O merakla sordu dedesine .Yaşlı reis, bilgece bir gülümsemeyecek torununun sırtını sıvazladı. "Onlar" dedi. "Benim için iki simgedir evlat." " neyin simgesi " diye sordu çocuk . "İyliği kötülüğün simgesi.... Aynen şu gördüğün köpekler gibi iyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele eder duru. onları seyrettikte ben hep bunu düşünürüm . Onun içi yanımda tutarım onları . Çocuk sözün burasınd, 'Mücadele varsa kazananı da olmalı,' diye düşündü ve her çocuğa has , bitmeyen sorularla bir yenisini ekledi : "peki,"dedi." Sence hangisi kazanır bu mücadeleyi?" Bilge reis , derin bir gülümsemeye baktı torununa . Hangisi mi evlat ? Ben hangisini daha iyi beslersen!"
