Ünüversite yıllarımin ilk günleriydi alışmaya calisiyordum yeniydim sonuçta bu okulda arada kacardik arkadaslarla başıboş yürürken önüme bakmiyorum bir taşa çarpmış gibi hissettim kendimi basım çok acidi keske yüzüne bakmasaydim ama bakmistim bi kere kahretsin asikmi olmustum.. Lanet olsun ..
Hemen kendimi savunmaya gectim
-Neden önümde dikiliyorsun başka gecicek yermi yok !! Bagirmistim etraftaki herkes bana bakıyordu çocuk sakin bir tonla
-Çarpan sensin ben degilim farkindaysan dedi alaycı bi tonla kendini bilmiş zubbe bisey zaten ben sert cikisarak
-Önümden cekikicekmisin yoksa böyle dikilicekmisin dedim kendimden emin şekilde zengin zubbe degilmi umursamaz tavırda yoluna yürüdü ben ise arkasından baka kaldim aşık olduğumu o zman anlamıştım
