ELEMENTLER:BULUŞMA

Kumsal valizin üstüne oturmuş bir yandan valizi kapatmaya çalışıyor, bir yandan da alnındaki terleri siliyordu. Aslında sadece bir haftalığına gidiyordu ama yine de bir şeyini unutup, bunun pişmanlığını yaşamak istemiyordu. Gideceği yaz kampında kafası rahat olsun, Gökmavi ile her türlü çılgınlığı kafası rahat yapsın istiyordu. Valizin tam olarak kapandığından emin olduktan sonra, üstünde kırmızı puantiyeleri olan beyaz valizin üstünden kayarak indi. Dünden hazırladığı bebek mavisi şortunu ve beyaz bluzunu giydi. Valizi ile birlikte aynanın önüne geldi ve kendini baştan sona beğeni ile süzmeye başladı.

"Gerçekten o filmlerdeki oradan buraya sürekli yolculuk yapan, çılgın kız modülüne benzedim." Kumsal derin bir nefes aldı  ve valizini sürükleyerek salona geldi. Sanki bir hafta sonra yine bu eve gelecek olan o değilmiş gibi baktı salona son kez. Ahşap vitrine, artık popoların altında eziyet görmekten bıkmış koltuğa, evrim geçirerek kalorifer olamamış sobaya baktı. Onlardan kopacakmış gibi hissediyordu kız. Sanki, sanki bir daha hiçbir şey aynı olmayacak gibi..

**

Evlerinin çatı katına çıkmış, Kumsal'ın hazırlanmasını bekliyordu Gökmavi. Bi' iki damla yaş akmıştı gözlerinden. Onu da hemen yok etmişti zaten. Gökmavi silmez, yok ederdi. Sönük kırmızı kiremitlerin üstünde oturmuş, bağdaş kurmuştu. Saçları savruluyordu rüzgarda Gökmavi'nin. Her bir saç telindei yoğun vanilya kokusu, rüzgarın beraberinde getirdiği toprak kokusu ile harmanlanıyor, etrafa müthiş bir koku yayıyordu. Sönük kiremitlere bakınca içi acıyordu güzel kızın. Kiremitlerin rengi ilk başta o kadar canlıydı ki.. Tıpkı kendisi gibiydi. Gökmavi de sönmüştü zaman ile bu kiremitler gibi.  Bugün buraya son kez düşünmek için gelmişti aslında, son kez içindeki Gökmavi ile konuşmaya gelmişti. Çok fazla gözyaşına yenik düşmüştü bu kiremitlerde. Yine de seviyordu burayı. Mesela ruhundan geçen havayı, rüzgarı hissedebiliyordu. İçindeki Gökmavi'nin derin nefesler aldığını hissediyordu burada. Nihayet Kumsal'dan hazırlandığını söyleyen bir mesaj aldı ve asla hazır olamayacağı o veda kısmına geldi sıra.  Vedalaşmalıydı, ama yapamıyordu.  Göz kapaklarını usulca açtı ve bu gelişinin son olduğuna dair söz verdi kendi kendine.

"Bu sefer son," Dibine girseniz ancak duyabileceğiniz bir ses tonu ile söylemişti. Mırıltı ile fısıltı arasındaki o ince ses tonu ile..

"Güle güle.." Dirseklerinden güç alarak doğruldu ve ağırlığını dizlerine vererek kalktı. Eve tekrar uğramak istemediğinden, yangın merdivenine doğru ilerledi ve kenara koyduğu valizini alıp yavaş yavaş inmeye başladı. İçi rahattı, nihayet biricik arkadaşı Kumsal ile aylar öncesinden hazırlanmaya başladıkları yaz kampına kafasına takılan bir şey olmadan gidecekti. İçindeki tüm zehri akıtmıştı ne  de olsa sönük kiremitlere..

**

Yağmur nefes almaya çalışıyordu ama anneannesi ellerini kobra gibi dolamıştı boynuna. Yok anam, bırakmayacaktı bu kadın.

"Yağmur'um, güzel torunum, gözümün nuru ne olur dikkat et kendine.." Yağmur  biliyordu ne olacağını. Anneannesi ardı ardına cümleler sıralayacak, tekrar sarılacak, sonra da gururla bakıp 'nazar değmesin' seansı yapacak ve tükürüklere boğacaktı torununu.  Anneannesinin  tükürük seansını düşündükçe göz bebekleri morlaşacakmış gibi geliyordu güzel kıza. Anneannesi tam gururla bakma kısmına geçmişti ki, Yağmur kendini yere attı.

"Kızım ne yapıyorsun!" Anneannesi-Necmiye Hanım-  torununun kolundan tutmuş kaldırmaya çalışıyordu onu.

"Ya anneanne bırakır mısın! Ben kendimi yere attım, hava da bana siper oldu git oksijenlere tükürük salgıla vallahi!" Yağmur kolunu çekti ve oflayarak ayağa kalktı. Zaten minyon tipli bir kızdı, rüzgar üflese kırılacaktı.  Minik bedenini anneannesinin güven veren kolları arasına bıraktı. Bu yaşlı bedenin, buruşuk tenin ne kadar güven verebileceğini kimse tahmin edemezdi Yağmur'a göre. Zor da olsa kendini geri çekti ve gülümsedi.