Marianes verschrikkelijke zelfmoordverhaal

Hoofdstuk5: Terug naar huis

Ik zou blij zijn als we terug thuis zijn.

Goeiemorgen. Goeiemorgen, ik kom even zeggen dat ik voor dit weekend naar huis ga. Ha ja, ik had dat gisteren opgeschreven zeker? Ja. Is je kamer op slot dat niemand op je kamer kan? Ja, maar zou ik men sleutel mee nar huis mogen nemen? Ja natuurlijk doe maar gerust, maar vergeet maandag je sleutel dan niet thuis he. Nee hoor. Oké, prettig weekend! Dankje voor jullie hier hetzelfde. Tot maandag. Daag! ... Eindelijk verlost hier uit die stomme instelling. En nu naar huis en dan ga je je excuseren bij Kris hé? Jaja alles op zen tijd hé. Maar doen hé. Seg, vertrouw je me niet misschien? Jawel... Waarom zeg je dat dan zo? Nee gewoon... Laat gewoon... Nee ik laat het er niet bij! Pfh...wat is er toch? Niets waarom? Omdat je zo doet? Hoe doe ik dan? Ja je vliegt ineens uit tege mij... dat is toch nietwaar? Ok als jij het zegt laat het dan zo... Oké...

EEN HALF UUR LATER:

We zijn thuis! Mheu...? Marian? Wakker worden liefje. Jaja... We zijn thuis. Ben blij dat ik thuis ben...Waarom zijn we aan het huis van men ouders!?...ik wil die nooit meer zien! Waarom?Jij weet niet wat zij gedaan hebben...! Nee, daarom vraag ik je het ook. Ik zal je dat wel eens een andere keer uitleggen... Oké. Maar ik wil nu echt naar huis. Oké, we zullen naar huis gaan en dan rustig alles op z'n plaats zetten en rustig uitpakken en dan zien we wel. Oké, ik hou van je. Ik ook van jou liefje.

EENS THUIS:

Eindelijk thuis. Ja, nu alles uitpakken en dan even tot rust komen. Ja, dan zal ik je even alles uitleggen. Oké

EEN UUR LATER:

Ik zal je het even uitleggen wat men ouders mis gedaan hebben. Oké ik luister. Dus eigelijk van toen ik klein was zeiden men ouders altijd dat ik een rotkind was... Dat ben jij totaal niet... En toch zeiden ze steeds van wel...en hoe ouder ik werd hoe minder ze me moesten hebben...ze werden steeds kwader en kwader, en op een dag had ik ruzie met Kris en dan was ik zo boos dat ik ben uitgevlogen tegen men ouders en dan hebben ze besloten om me in die instelling te steken...en ik voelde me zo rot, ik voelde me daar niet op men plaats en... Ja? Nee niets... Oké. Ik wou gewoon niet zo leven... Dat begrijp ik. Maar hou dit tussen ons alstublieft? Je kan me vertrouwen liefje. Oké, dankje. Graag gedaan, ik vind het echt erg voor jou. Ja, begrijp je nu waarom ik zo deet over men ouders? Ja hoor, en als er nog iets is ik luister graag naar je. Dankje, en sorry voor wat ik gedaan heb hé. Dat geeft niet nu begrijp ik je en ik steun je volledig. Je bent echt de beste ik wil je nooit mee kwijt.