Duygusal mı Duygusuz mu?

Bölüm-15 Deli

Yok yok sevmedi. Sevecek gibi de bakmadı. Öyle de konuşmadı. Ben öyle baktı sanmıştım. Bilmem belki de sevecekti.

Kohana olmasaydı.

Sanki Yumasaki dünyanın en güzel gözlerine sahipti.

Ama yanlış yere bakıyodu.

Umurumda olmamalıydı değil mi? 

Acı çekmemek için.

Sonra fark ettim ki acı seni olgun yapar. Eskisi kadar çocuksu değildim çünkü.

...

Hayatta güzel şeyler olduğuna inandırmıştı beni.

Sonra içimdeki bu düşünceyi katletti. 

Kasten yapmış gibi hissettim.

Sanki bana bunları kasten yaşatıyormuş gibi.

Sonra telefonum çaldı. Yumasaki arıyordu.

(Yuu ☺ arıyor...) 

-Alo Yume?

-Efendim.

-Buluşma yerine gelebilir misin?

-Oradayım zaten.

-N..ne? Niye?

-Her gün geliyorum.

-Neden?

-Canım sıkılıyor.

-Sana önemli bir şey söylemeliyim hemen geliyorum.

-Kohana yanında değil mi?

-Hayır. 

-Ayrıldınız mı?

-Evet ben ayrıldım.

-Pek üzülmeyecek.

-Üzülemez.

-Bana ne söyleyeceksin? Gelmene gerek yok şimdi söyle.

-Hayır yanında söylemek istiyorum.

-Tahmin ettiğim şey değildir umarım.

-Bilemeyeceğim.

-Duymak istemiyorum.

-Neredeyse oradayım bekle.

Koşmaya başladım. Söyleyeceklerini gerçekten duymak istemiyordum. 2. seçeneği mi olacaktım? Belki de sonsuza kadar benden uzak durmak isteyecekti? Başka şeyler de olabilirdi tabii ki ama yine de duymak istemiyordum. Çok üzülmüştüm. Beni çok üzmüştü.

Kimsenin beni tanımadığı bir yere gitmek istiyordum. İstediklerimin çoğunu yapamıyordum. Çünkü imkansızdılar. 

Ben hala bir olayın bütün hayatımı değiştireceğine inanıp, saçma bir umutla bekliyorum. Bir şeyler olması için bekliyordum. 

Boşuna hayal kurarsam daha fazla üzülürüm diye düşündüm.

Koşmaya devam ediyordum. Nefes almam gerekti ama ağladığımda burnum deli gibi akıyor ve iğrenç bir görüntü oluşuyordu. Duramazdım. Sırf bu yüzden bile olsa duramazdım. Nereye gittiğimi bilmiyordum. Sadece koşuyordum.

Deli gibi.