Geldikleri an hiç gerilmedim.Bu insanların yanında yıllarca yaşadığım ve aptallıklarını bildiğim için aksine çok rahattım.Sonunda notu gördüklerinde gözleri yuvalarından çıkarmışçasına pörtledi.Etraflarına bakındılar ve kanlı bebeği gördüler.Avazları çıktıkları kadar bağırdılar ve kaçtılar.Onlar gittikten sonra keyifli bir kahkaha attım.Bir o kadar da korkutucu...Bu adamlar asla büyüyemeyecekler...
İyice uzaklaştıklarından emin olduktan sonra karanlık ormanda yürümeye başladım.Tabii önce maskemi hazırladım.Tüm notları ve kanlı bebeği yanıma aldım.Yürürken arkadan birisi geldi ve bana bez tuttu.O bezli elini alıp çevirdim ve ona doğrulttum.Anında bayıldı.Ve yoluma devam ettim.Ama dayanamadım ve arkamı döndüm.Bu...Bu Deniz idi.Onu orada bırakamayıp sürükledim ve durağa bıraktım.Duraktakilerin korkakça bakışlarını umursamadan ruh gibi ilerlemeye devam ettim...
Arkadaşlar biliyorum kısa ama yavaş yavaş uzun yazmaya çalışacağım.Zaten hikayenin hakkını aldığını hiç mi hiç düşünmüyorum.Eğer hakkını alsaydı milyonlardaydı.Yine de teşekkürler.Kısa diye okumuyor olabilirsiniz.Ama biraz artsa o zaman gerçekten upuzun ve daha akıcı yazacağım. :*
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARANLIKTAN SIYRILIŞ
FantasyKaranlığın içindeki küçücük,minicik beyaz nokta... Sabırsızlıkla karanlıktan çıkışı bekleyen saflık... İşte o benim! Herkese,her şeye rağmen... Umut.İşte o benim. Umut... (Şiddetle okumanız tavsiye edilir) Yazar:Candan52
