Τριάντα ημέρες λογοτεχνία.

Κεφάλαιο 2

«Δεν θα πεις κάτι;» Η Λέιλα διέκοψε τις σκέψεις μου. 

Νομίζω πως υπερβάλει. Της χαμογελάω πλατιά.

«Μα, δεν με ενδιαφέρει καθόλου» ανεμίζω το δεξί μου χέρι στο ύψος των ώμων μου.

Με κοιτάζει με βλέμμα λεσβία-είσαι-κοπέλα-μου; 

Την αγνοώ και με σταθερά βήματα μπαίνω στο κτήριο.

Όχι κάτι το ιδιαίτερο. Ένα ψυχρό μέρος, με λευκούς τοίχους, και πίνακες -μάλλον- του μεσαίωνα.

Τα χρώματα των πινάκων με τραβάνε.

Αφήνω τη Λέιλα μόνη της, αφού την είχε πιάσει άσχετη λογοδιάρροια, και πλησιάζω έναν από τους πίνακες.

Ο πίνακας παρουσιάζει μια γυναίκα να προσπαθεί, μάλλον μάταια, να γλυτώσει από έναν πιθανό της βιαστή.

«Τιτσιάνο.  Ένας από τους επιφανέστερους ζωγράφους της Ενετικής σχολής του 16ου αιώνα» μια αντρική φωνή ακούστηκε πίσω μου.

«Είναι υπέροχο.. Τι ακριβώς περιγράφει;» ρώτησα, μαγεμένη, χωρίς να κάνω το κόπο να κοιτάξω πίσω μου. 

Ένιωσα απαλά βήματα να έρχονται ακριβώς δίπλα μου. Πάλι δεν γύρισα.

«Ο πίνακας παρουσιάζει μια δραματική στιγμή από την πρώιμη ρωμαϊκή ιστορία. Μια ενάρετη ευγενής Ρωμαία, η Λουκρητία, βιάσθηκε από τον Σέξτο, τον γιό ενός τυράννου. Της επιτέθηκε στο δωμάτιό της και την απείλησε ότι αν δεν υποκύψει θα την σκότωνε, εκείνη και τον υπηρέτη της και θα το έκανε έτσι ώστε να φανεί ότι διέπραξαν μοιχεία. Η Λουκρητία υπέκυψε, αλλά μετά έγραψε μια επιστολή προς τον πατέρα της και μια προς τον σύζυγό της όπου εξηγούσε τι συνέβη. Ύστερα αυτοκτόνησε.»

Η φωνή του ήταν ψυχρή και ευγενική μαζί. Με μια βαριά και διακριτική προφορά. Ίσως κάπως απόμακρη. Κοιτούσα μπροστά. Αλλά αυτό δε θα με εμπόδιζε να κάνω μερικές ερωτήσεις.

«Ουάου.. Πως το γνωρίζεις τόσο καλά;»

Ένα λεπτό γέλιο ακούστηκε. Είπα κάτι αστείο;

«Είναι η δουλεία μου να το γνωρίζω»

Κουνάω το κεφάλι μου μπερδεμένη, και γυρίζω να τον κοιτάξω.

Ω.. Είναι.. Πολύ όμορφος. Είναι ψηλός, έχει μαλλιά στο χρώμα του χαλκού, και γκρίζα μάτια που με κοιτάζουν εξεταστικά. Τα μάγουλα του είναι αξύριστα, κάπου στη μια εβδομάδα. Η μύτη του.. Ποπο.. Ωραία, ίσια επιβλητική μύτη. Μήπως θα περιγράψεις και τα αυτιά; Με περιπαίζει το υποσυνείδητο μου. Κάνω μερικά δευτερόλεπτα να ξανά βρω τη φωνή μου. Κλείνω το στόμα μου και χαμογελάω.

«Είσαι μαθητής; Πόσες φορές έχεις μείνει;»

Μα, αυτός φαίνεται να είναι εικοσιπέντε το πολύ.

Ανασηκώνει το φρύδι του, κοιτώντας με από τη κορυφή έως τα νύχια. 

Νιώθω εντελώς «γυμνή» κάτω από το βλέμμα του.

«Πως σε λένε;»

 Ανοιγοκλείνω το στόμα μου, ώστε να πάρω λίγο οξυγόνο. Δεν είναι δουλεία σου, καθίκι. Εκλεπτυσμένο καθίκι, με διορθώνει το υποσυνείδητο μου.

«Δε σε αφορά» πετάω.

Τα χείλη του γίνονται μια αυστηρή γραμμή και τα μάτια του στενεύουν.

«Ναθανιέλ Γκρέυσον. Είμαι ο καθηγητής λογοτεχνίας της δευτέρας λυκείου» λέει απαλά.

Γαμώτο μου! Το μοντέλο εσωρούχων που μου έλεγε η Λέιλα.

Κατεβάζω το κεφάλι μου στο πάτωμα.

«Και, για να σου λύσω την απορία, δεν έχω μείνει ποτέ. Σε καμία τάξη»

«Συγγνώμη, δεν.. είστε πολύ νέος και..» τραυλίζω ντροπιασμένη.

Θέλω να γίνω όσο πιο μικρή μπορώ. 

Συνεχίζει να με κοιτάει. Για κάποιο λόγο νιώθω πολύ άβολα.

Τον ακούω να μουρμουρίζει κάτι στον εαυτό του, αλλά δεν είμαι σίγουρη, τι.

Χωρίς να το ελέγξω, γυρνάω και φεύγω παραπατώντας μακριά του. Για καλή μου τύχη, δε πέφτω.

«Χάρπερ! Αυτός είναι! Σου μίλησε! Και, σε κοιτούσε λες και ήσουν το μεσημεριανό του! Θεέ μου, είσαι τυχερή!» τσίριξε σιγανά η Λέιλα, που είχε εμφανιστεί από το πουθενά.

«Ηρέμησε! Και κόψε τις βλακείες! Νιώθω απαίσια, νόμιζα πως ήταν μαθητής ή κάτι τέτοιο..»

Η Λέιλα έγνεψε δείχνοτας με το κεφάλι της πίσω μου. Γυρίζω το κεφάλι μου, απαλά προς τα πίσω.

Σκατά, τα γκρίζα μάτια, λίγα μέτρα μακριά μου, να με κοιτάζουν πεινασμένα. Ανοίγω το στόμα μου. Νιώθω πως πνίγομαι. Εξαιτίας του. 

«Χάρπερ, σοβαρά τώρα, αυτός ο τύπος με ανατριχιάζει» ψιθύρισε η Λέιλα, όσο πιο σοβαρά μπορεί. Της έριξα μια ματιά. Φαινόταν να σοβαρολογούσε.

Κοιτάζω ξανά πίσω μου.

Ήταν ακόμα εκεί. Με παρακολουθούσε με τόση προσήλωση. 

«Εμένα να δεις, Λέιλα..»