TAOE: Silver GATE

IV

De barvrouw keek Mike geheimzinnig aan." Wat bedoel je?" vroeg Mike. De barvrouw haalde haar schouders op. "Ik kan je niks vertellen, anders dan de locatie die je zo graag wilde weten." Ze keek op haar horloge. "Als je snel bent kun je misschien nog op tijd komen..." Ze keek Mike strak aan, die nu niet zeker meer wist of ze het nog wel over hetzelfde hadden. " Je weet toch wel die steeg waar je zo vaak rond hangt? "

"Ja, maar hoe weet jij-" stotterde Mike maar hij werd al weer afgekapt door de barvrouw. " Als je nu vertrekt heb je nog een redelijk grote kans dat je Evan tegen komt." Mike gaf het maar op met vragen te stellen en bedankte de barvrouw. Ze had hem wél geholpen met het vinden van zijn ontmoetings-bestemming.

Dus Artison Lane was al die tijd de graffiti steeg? Of zou het graffiti garden zijn? Het was meer een straat dan een tuin...toch? Terwijl Mike zich haastte naar de steeg, voelde hij dat zijn zij begon steken en hoopte dat hij het zou uithouden. Half struikelend over zijn eigen voeten kwam Mike in de steeg aan en merkte meteen dat er iets niet klopte. Langzaam liep hij verder. Hij kwam opnieuw langs de hoek waar hij die avond was aangevallen, maar er was haast niks meer van te zien.
Opeens hoorde Mike geritsel, gevolgd door het schurend geluid van ijzer over steen. Snel draaide hij zich om en zag dat er verderop een opening in de muur was ontstaan. Voorzichtig liep hij naar de opening, bang voor wat erachter verscholen was, maar er was niks te zien. Het was zo donker dat Mike niet eens een andere opening zag, alsof het gewoon dood liep op een zwarte muur. Hij wist dat naar binnen gaan alleen maar voor meer problemen zou zorgen, maar toch deed hij het. Met trillende benen (zowel als van de adrenaline als van de spanning) ging Mike naar binnen.

Zachtjes de muur tastend liep hij langzaam vooruit. Toen hij voor nog geen minuut had gelopen botste hij hard tegen iets kouds aan. Het voelde als metalen spijlen en Mike wist niet anders dan dat het een hek moest zijn. Hij probeerde iets van een hendel of een opening te vinden maar hij voelde niks. Zijn zij stak erger en hij kromp in elkaar, met zijn rug naar het hek gedraaid. Opnieuw hoorde hij geritsel en voor heel even dacht hij dat hij iets zag weg schieten. Hij zag niemand maar toen hij weer met zijn hand zocht naar het hek was het weg. Ook zag Mike nu licht achteraan in de tunnel. Zo snel als hij kon rende hij naar de opening en zijn mond viel open van verbazing.
Hij was uitgekomen op een plein, omsloten met meters hoge muren en in het midden een klein en oud vervallen huis. Rondom het huis stonden grote bomen en het gras was groen en zacht. Dat was wel het enige wat zijn natuurlijke kleur had behouden. De bomen waren ondergespoten met graffiti, net zoals de muren het het huis. Mike durfde niet met zijn ogen te knipperen, bang dat dit droombeeld zou verdwijnen. Hij voelde een zacht briesje langs zijn gezicht strijken en keek omhoog, waar de blauwe lucht te zien was met wolken die langzaam verder dreven. Hoe? Hoe was het mogelijk? Een geheim park midden in de stad? Een ding wist hij zeker, hij had graffiti garden gevonden.

Mike merkte dat er iemand op de trap van de veranda van het huis zat en tot zijn opluchting was het niemand anders Evan. Hij keek ook naar de lucht, duidelijk genietend van het mooie weer.
"Hé Evan, hier ben ik dan eindelijk. Deze plek zelf is al ongelofelijk. Ik betwijfel of de persoon waar je me aan wilt voorstellen het kan overtreffen hoor."
Evan lachte en terwijl hij nog steeds naar de lucht staarde zei hij; "ik wist wel dat je het zou vinden. En geloof me, dat zal ze zeker doen."
Mike ging naast hem zitten, nog steeds kijkend naar de omgeving om hem heen. "Woont er ook iemand hier of is het gewoon je alledaagse gang clubhuis?"
"Het is mijn oude huis waar ik, mijn zus en mijn ouders vroeger woonde. Ik woon er nog steeds maar mijn ouders zijn verhuisd."
Mike keek hem vragend aan."En je zus?"
De deur achter hun vloog open en er kwam een (best wel knap) meisje naar buiten. Haar lange blonde haar wapperde in de wind terwijl ze langzaam op de twee jongens af kwam. "Evan, is dit de jongen waar je me over hebt verteld? Ik had toen net van Lock gehoord dat er een onbekend persoon handmatig was binnen gelaten dus ik nam aan dat hij het wel moest zijn."
Het meisje liep de trap af en ging voor Mike staan terwijl ze hem nog eens goed observeerde. Mike had geen idee wat er gaande was maar na een paar seconde gaf het meisje hem een warme glimlach. "Aangenaam kennis te maken. Mijn naam is Silvey, hoofd van de movement gang genaamd G.A.T.E. Je hebt mijn jongere broertje Evan al ontmoet toch? Je bevind je nu in het midden van het door ons opgeëist gebied; ons hoofdkwartier genaamd graffiti garden. Oh, en je hebt of een heleboel ketchup op je t-shirt gemorst, of je wond is opnieuw open gegaan."
Glimlachend stak ze haar hand uit maar Mike was te geschokt van alle informatie die hij net had binnen gekregen. Terwijl hij een handdoek aan nam van Evan om het bloed te stulpen (geen idee waar hij die zo snel vandaan had gehaald) probeerde hij te begrijpen wat er net was gezegd. "Dus G.A.T.E is eigenlijk een gang? Zoals in gangs die op straat tegen elkaar vechten enzo? En jij bent hun leider? Maar je bent zo jong! Waarom is G.A.T.E dan zo'n populair merk? Of zijn dat weer andere mensen? Wat betekend movement gang eigenlijk?"
Silvey lachte om Mikes verward en onwetendheid. Ze pakte een omgevallen stoel die een eindje verderop lag en ging daarmee tegenover hem zitten. "Ten eerste," begon ze met opgeheven vinger; "Ja ik ben echt de leider. Ik heb G.A.T.E ongeveer twee jaar geleden opgericht met als bedoeling om deze stad, nee, deze wereld te veranderen, op een goede manier natuurlijk. Movement is een richting van gangs die echt iets willen bijdragen aan deze wereld, die een verschil willen maken. Dit kan zowel goed als slecht zijn. Er zijn veel meer soorten richtingen en sub-richtingen maar daar vertel ik je later wel over. Wat betreft het populair zijn als ontwerper, dat is bij toeval onze hobby geworden. Mensen vonden onze creaties leuk dus wilde ze meer en zo kwam van het een het ander. Het is eigenlijk goed om als movement een grote naam in de 'normale' wereld te hebben omdat je dan sneller mensen kunt overtuigen van je intenties."
Mikes merkte dat zijn mond opnieuw open stond en sloot deze snel. Hij snapte nu wat G.A.T.E inhield maar er waren nog steeds zo veel onbeantwoorde vragen. Aarzelend keek hij van Evan en Silvey en vroeg: "Maar waarom ik? Waarom vertel je me dit allemaal?"
Nu was het Evan die lachte." Je hebt me gered weet je nog? Zie dit kijkje in onze gang als een bedankje voor wat je hebt gedaan." Silvey stond op en gebaarde dat Mike mee moest komen. Ze gingen het huis binnen wat tot Mikes verbazing erg warm en aangenaam was aangekleed. Er stond een grote comfortabel uitziende bank en achterin was een werkplek ingericht met meerdere bureaus en computers. Er was iemand bezig maar die was zo geconcentreerd op haar werk dat ze niet eens had gemerkt dat er mensen binnen waren gekomen. Er klonk luid gestommel onder de vloer vandaan en een paar seconden later kwam er een grote man naar boven gelopen. Blijkbaar had het huis dus ook een kelder! De man klopte zijn kleren af maar veel hielp het niet. Hij zat van top tot teen onder het smeersel en rook sterk naar benzine. Ook zag hij er niet al te blij uit. Dit veranderde echter meteen toen hij Mike zag staan. Met een brede glimlach liep hij op hem af en legde zijn hand op Mikes schouder. "Dus je ben eindelijk uit het ziekenhuis! Dat is goed om te weten. Mijn naam is Ty trouwens. We hebben elkaar al wel eens eerder ontmoet, niet dat het erg is dat je het je niet meer zo goed kunt herinneren."
"Hij was degene die je helemaal naar het ziekenhuis heeft gedragen" voegde Evan eraan toe. Mike dacht terug aan de nacht en herinnerde zich weer de grote vlek die hem toen had opgetild. Dus dat was Ty geweest...
Mike boog en zei harder dan hij eigenlijk wilde: "B-bedankt voor me naar het ziekenhuis gebracht te hebben."
Ty, die duidelijk verrast werd door deze uitbarsting antwoordde blij:"Natuurlijk! Wanneer iemand een van ons heeft gered is dat het minste wat ik kan doen. Maak je er verder niet al te druk over." Mike knikte, blij dat zijn uitbarsting toch goed was opgevat. Hij had nooit geweten dat gang leden zo aardig en beleefd konden zijn.
Het meisje was ondertussen achter de computer vandaan gekomen en fluisterde nu iets in Silveys oor. Haar gezicht trok in een diepe frons en Mike kon haar nog net iets horen mompelen in de trend van 'die idioot' voordat ze orders begon uit te delen. "Ty, ga samen met Lilly de weg op en zoek contact met Cheers, Fabel en Page. Ze zullen waarschijnlijk zelf ook al onderweg zijn dus wees snel." Ty knikte en verdween weer de kelder in waar kort erna luid motor geronk te horen was. "Camille, zorg met je netwerk voor extra veel versterking. We zullen het zeker nodig hebben. Ondertussen zullen ik, Lock, Evan en Mike ze zo lang mogelijk proberen in te sluiten." Ook Camille knikte en greep meteen naar haar mobiel in haar zak. Silvey stormde ondertussen de trap op naar de bovenste verdieping, met Mike die ze aan zijn arm meesleurde. "Wat is er aan de hand?" Kon Mike nog net vragen voordat ze weer orders gaf, nu aan een jongen die boven bezig was geweest met het repareren van een stereo. Mike wist door Silveys uitleg dat dan Lock moest zijn. Rustig hoorde hij Silveys orders aan en liep daarna naar beneden om zich klaar te maken. Een beetje buiten adem gaf Silvey eindelijk antwoord op Mikes vraag.
"Een van onze grootste pieces is net overgespoten door een andere gang. Om specifieker te zijn; de gang die Evan achterna zat en jou het ziekenhuis in hebben gestuurd. Nu zoeken ze een gevecht en die gaan we ze geven ook!"