Surrenders of a Damsel

Chapter 29

"Don't you think I deserve an explanation?"

I remained still. Hiding my face from him by covering it using my palms as I sit on the edge of the bed. Nag pipigil ako sa mga bagay bagay. I can surely feel my hands or maybe my whole body getting all tremble, and how I can feel my heart racing up so fast that it causes me to just want to cry. Tumulo nga ang luha ko, pero ininda ko ang lahat ng iyon.

"Speak to me, Alija... Please," I heard his voice begged

Huminga ako ng malalim. Tuluyan na akong napahilamos sa mukha matapos kong mahabang bumugtong hininga. I saw him standing still ever since Kiko and the others left minutes ago. Bagsak na bagsak ang mga balikat niya, halatang hindi na kinakaya pang tumayo sa harap ko pero batid kong kinakaya niya lang din tulad ko.

"Umalis ka na." Mahinang sambit ko

Umiwas ako tingin atsaka tumingin sa mga gamit namin ni Maddy na nasa kama. Magulo na iyon. Nagulo pagkat kung nililigpit ko ito upang ipasok sa bagahe ay siya naman pag labas nito ni Denzel mula roon. It's a mess. Just like the ones who caused it to be like that.

"Is that it? Is that how you respond to everything? to me?" Halos pahangin niyang saad. Nakakatig talaga saakin habang ako ay umiiwas sakanya.

Buong lakas akong tumayo at unti unti na muling nilagay ang mga damit at gamit namin ni Maddy sa bag at bagahe. Mahina lang ang mga galaw ko at nagpapahiwatig na paod na pagod na ako at wala nang lakas pa.

I inhaled deeply as I put Maddy's teddy bear inside the bag using my trembling hands. Namumuo ang mata ko ng luha na siyang ipinaglaban ko upang hindi mahulog. But you see, emotions are one thing you can control, and yet you cannot at the same time.

Marahan na lumapit saakin si Denzel, tapos unti unti niyang inabot ang kamay ko at nanghihinang inalis ang pagkakahawak ko sa teddy bear. When he finally got the bear on his hands, I saw his hands weakly held onto it. I bet he is looking at it too kahit hindi ko na siya tignan pa.

My heart shattered into pieces as I fell down onto the floor. Naiwan mang nakahawak sa dulo ng maleta ang kamay ko na nasa kama, tuluyan rin itong nahulog na sa sahig kasabay ng pag hulog lahat ng mga luhang pinilit kong wag kumalas sa mga mata ko.

My silent cry, slowly turns into a loud one. Napahagulgol na ako sa iyak, I held my chest as it was squeezing so bad, while my other hand was trying to wipe all the tears from my eyes. Walang saysay iyon, dahil patuloy ako sa pagiyak.

Binalot ng iyak ko ng sandali ang katahimikan ng kwarto. Wala din akong marinig ng kung ano galing sakanya, tanging hinagpis ko lang ang naririnig ko, palakas ng palakas lang iyon, at nahihilo na ako dahil iyak ako ng iyak.

"P-Patawarin mo ako... Patawarin mo ako, D-Denzel..." Nahihirapan kong salita

"Patawarin mo ako..." Paulit ulit kong saad

I kept on saying that while still crying. I kept on calling his name along with it. Nakayuko lang ako at hindi ko siya tinitignan, nakayukom na rin ang mga kamao ko dahil kahit anong pag pigil ko ay wala akong nagagawa sa huli. I became vulnerable. I became weak and surrendered all the feelings I tried to keep. My words were like just a whisper, escaping from my mouth without trying to make it loud. I don't even know if he's hearing me out of the cry I have been doing.

But I think he did. Kasi tuluyan na lang siya lumuhod sa harap ko at marahan na hinila ako palapit sakanya upang yakapin. That made me cry more and held onto him. Mahigpit ko siyang niyakap pabalik like there wasn't tomorrow for us anymore. How I have missed him. How I have missed being in his arms. I missed him so much. So bad.