overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 55

Tineke's POV

De auto rit duurde verschrikkelijk lang, althans zo leek het toch waarscheinlijk zijn we maar een kleine 20 minutjes onderweg geweest. Maar voor mij duurde het toch wel heel lang. En eindelijk was ik er, ik stond voor de kamerdeur waar Koen zou moeten liggen. Niet wetende hoe ik hem zou aantreffen legde ik mijn hand op de deurknop en hield even een kleine halt in om op adem te komen. Ik voelde hoe Brigitte haar hand om mijn schouder legde "we zullen wel eventjes buiten wachten" fluisterde ze terwijl er een zoveelste traan over mijn wang rolde. Vlug veegde ik de traan weg en knikte bedankent naar alle collega's die achter mij stonden. Heel voorzichtig opende ik de deur en werd meteen overvallen door de duisternis die in de kamer heerste. Alle gordijnen waren dicht en het enige wat in de kamer te horen was was een hele trage ademhaling en het gepiep van de hartslag meter. Bang wandelde ik de kamer binnen en daar zag ik Koen liggen, onder een spier wit laken dat mooi op zijn onderlichaam terecht kwam zodat enkel zijn naakt bovenlichaam te zien was. Ik schrok ervan hoe ik hem aantrof. Met die paar grote blauwe plekken ter hoogte van zijn ribben en die grote schaafwonden die hier en daar stonden zag hij er echt niet goed uit. Bang om een verkeerde beweging te maken stapte ik naar hem toe terwijl ik mijn zakdoek al klaarhield voor de vele tranen die nog zouden volgen. Ik ging in de lege stoel zitten die naast het bed van Koen stond terwijl ik nog steeds niet kon geloven wat ik hier zag. Koen... Koen die deze morgen nog vol trots mijn deur uitwandelde om zijn fiets te halen zodat hij samen met mij een klein tochtje naar het werk kon maken. En nu, nu ligt hij hier in een duistere kamer met enkele machines rond hem. "Koen..." fluisterde ik tegen hem in de hoop dat hij me zou horen en terwijl er een paar tranen van mijn kin drupten. "Je moet bij me blijven..." ging ik verder ookal was het vreselijk moeilijk. Ik legde mijn hoofd neer op zijn arm die mooi naast hem neerlag en dacht na over al die prachtige dagen samen. "Blijf bij me..." fluisterde ik nog een keer toen er plots zachtjes op de deur werd geklopt. Ik zei niets maar wachte tot ze vanzelf zouden binnenkomen. Brigitte stak haar hoofd eventjes binnen en keek meteen mijn richting uit. Ik hief mijn  hoofd van Koen zijn arm en gaf haar een klein teken dat ze mocht binnen komen. Niet veel later stond zo goed als iedereen binnen en het viel me meteen op dat  bijna iedereen gehuild had. Iets wat wel normaal was natuurlijk. Één voor één kwamen ze af en toe eens naast Koen staan om te zeggen hoe erg ze het vonden en dat hij zo snel mogelijk moest wakker worden maar het enige wat we konden doen was wachten, wachten tot hij wakker werd. Hij moest gewoon wakker worden ik geloof in hem en dat zal ik altijd blijven doen.

Een klein uurtje later vertrokken de meesten naar huis, veel konden ze hier toch niet meer doen en er werd ook niet veel gezegd. Na een paar woorden van srerkte en als er iets is... Vertrokken ze eindelijk naar huis en om eerlijk te zijn, ik vond het helemaal niet zo erg. Dan was ik tenminste eventjes alleen met Koen. Ookal was het al bijna avond ik had helemaal geen zin meer om naar huis te gaan. Vanavond bleef ik bij Koen. Heel voorzichtig stond ik recht en ging naast Koen op het bed liggen. Ook al had ik niet zo veel plaats en mocht dit eigenlijk niet dat kon me allemaal niet schelen ik wou zo dicht mogelijk bij hem zijn. Ik legde mijn arm rond zijn onderbuik en legde mijn hoofd in zijn nek. En nadat ik hem nog een zachte kus op zijn wang gaf viel ik uiteindelijk in slaap