Zacznijmy od początku /TFC/

Rozdział 23 / Nothing is perfect

"To, że czasem czegoś nie rozumiemy nie czyni nas ułomnymi. Ale czy to, że nie potrafię czegoś zrozumieć czyni mnie niewyrozumiałą? Czy mogę nazywać się kłamcą kiedy trzymam coś w sobie? Trudno jest czasem ocenić samego siebie, jednak jak łatwo przychodzi nam oceniane innych ludzi. Przez wiele czynników ludzie wewnętrznie się zmieniają, czy ja też się zmieniłam? A co jeśli tak? Koszmary nocne i fobie zmieniają ludzi? Nie umiem o tym rozmawiać, nie chce się z nikim dzielić problemami. Chcę wymazać z pamięci tą noc, w której Reed się na mnie rzucił, chce przestać się odsuwać od Oscara za każdym razem kiedy zaczyna całować mnie po szyi. Chcę cofnąć czas, wymazać pamięć i zapomnieć o Reedzie. Chcę przestać się bać."
Mia pogieła kartkę i wrzuciła do kominka. Czuła, że oczy za wszelką cenę chcą zrobić się mokre i uwolnić od ciężaru łez. Jednak słysząc zbliżające się kroki zebrała się w sobie. Łzy zniknęły jednak potworne uczucie zostało. Wciąż siedziała na posadzce przy kominku i wpatrywała się w resztki płonącej kartki. Ręce Olliego szybko znalazły się na jej tali.

-Jak się czujesz? - wyszeptał głosem który sprawił, że Mii zrobiło się cieplej

-Dobrze - odpowiedziała krótko

Była to odpowiedź zupełnie nie zgodna z prawdą patrząc na ogół, ale odkąd Oscar się pojawił, od razu zrobiło jej się lepiej.

-Reszta już wyszła, my też powinniśmy - powiedział nieco głośniej Molander podnosząc Mię
-Ta zabytkowa winda powinna być już całkowicie pozbawiona turystów, zatrzymamy się na chwilę? - zapytał trzymając dziewczynę za ręce

Whitemore skinęła głową i wyszli z pokoju. Ich hotel był jednym z tych które Mia lubiła, cichy i przestronny, urządzony bardzo starodawnie ale elegancko. Hotel stał na miejscu nieczynnej kopalni, po której została starodawna winda. Olly zatrzymał windę między 3 a 4 piętrem. Było bardzo cicho, bo większość mieszkańców była na festiwalu i w hotelu zwiedzanie było do 20. Oscar podniósł jej głowę i zaczął czułe całować dziewczynę. Oddawała każdy pocałunek, było wspaniale. Ale chłopak zjechał niżej na obojczyki i szyję, wtedy Mia wzdrygnęła się i odsunęła.

-Powinniśmy już iść. - powiedziała i podeszła do guzików

Olly szybko stanął przed nią blokując jej drogę. Jego wyraz twarzy był inny niż zwykle, był zdenerwowany i to porządnie.

-Możesz mi w końcu do cholery powiedzieć, co się dzieje? - zapytał tonem którego Mia jeszcze nie słyszała

-Ale nic się nie dzieje - rzuciła - możemy już jechać?

-Nie, nie możemy - wydusił Molander - Nie jestem głupi, a po drugie cię znam. Czy mogłabyś przestać udawać zimną suke którą nie jesteś i powiedzieć mi co ci jest?!

Mia wciąż stała w tym samym miejscu z wyciągniętą dłonią. Ale chyba jednak nie było odwrotu.

-Mia do cholery - ciągnął chłopak- Czy ty mi nie ufasz? Wyniosłaś się do swojego pokoju, cały czas mnie odtrącasz i krzyczysz przez sen. Martwię się.

-Ufam ci - powiedziała Mia i tym razem łzy wygrały - Chodzi o to, że ja... cały czas widzę Reed'a, śni mi się tamta noc, kiedy całujesz mnie po szyi to wraca. To wszystko wraca, myślałam ,że jak się odsunę będzie lepiej ale ... -urwała, a łzy kapały jej na koszulkę - Ja... nie wiem już co zrobić.

Oscar przytulił czule Mię. Stali tak przez kilka minut, w ciszy, w swoich objęciach.

-To nic złego - powiedział - poradzimy sobie. Zbyt wiele dla mnie znaczysz żebym miał to tak zostawić. Ufasz mi?

-Tak - odpowiedziała Whitemore

-Zamknij oczy - nakazał chłopak - wyobraź sobie najwspanialszą chwilę, zapomnij o Reedzie jego tu nie ma. Jestem ja, to tylko ja. Nie otwieraj oczu, nie otwieraj.