Karşılık beklemeden sevmek güzel. Ama niyeyse, karşılık görememek acıtıyor içimi. Sevdiği kişinin aklında olmadığını fark ettiğinde, yıkılıyosun. Ben yıkılmadım oysa. Ne aklındaydım, ne de yanında. Düz, duru, yalın, olduğun gibi sevdim seni. Olduğu gibi de söyledim, hiç çekinmedim. İnsanın doğru bildiklerini söylemesi, doğru şeydir, dedim.
Neden mi seviyorum seni?
Bambaşka biri oluyorum ben bu duyguda. Yanında veya uzağında olmam farketmiyor, aklıma sen düştüysen, zaman duruyor. Zamanın geçmesini istemediğim için, seviyor olabilir miyim?
Zaman kelimesini çok kullanırdın bende zamanın iyi olacağını sanırdım. Yanılmışım.
Neden mi seviyorum seni ?
Seni iyi tanıyorum. Yaşadıklarını biliyorum. Konuşmasan da, hiçbirşey söylemesen de, aklından geçenleri anlıyorum. Aklından geçenlerin içinde, 'ben' var mıyım, yok muyum, çok da umursamıyorum. umursamış olsam, böyle bir duygu oluşmazdı belki de, bilmiyorum.
Neden mi seviyorum seni?
İmkansız ve mucize arasında gidip geldiğim için seviyorum.
