Mistakes that demigods make Boek 1

Verstoppen

Alexis POV

Ik zat in een kamer met een paar andere meisjes. Ik herkende ze allemaal. Ginny, mezelf en Hermelien. Er was een bal vannacht en we waren ons aan het klaarmaken. Hermelien had een lange roze jurk aan, die haar geweldig stond. Ginny had een lange rode jurk aan. Ik had een aqua jurk aan. Ik en Ginny waren Hermelien aan het klaarmaken. Ik deed de make-up en Ginny haar haar. Toen we klaar waren was Ginny aan de beurt. Hermelien deed haar haar. Toen ze klaar was was het mijn beurt. Ginny was mijn haar aan het krullen terwijl Hermelien mijn make-up deed. Ik haat make-up. Hun wisten dat ook. Ik had alleen foundation, mascara en lipgloss op. "Het is tijd." Zei ik. We gilden en trokken onze hakken aan. We liepen de kamer uit. Het bal was in de grote hal. Het bal was georganiseerd voor het toernooi. Er was een leeftijd minimale leeftijd ingesteld. 17 jaar. Er werd namen uit een beker gehaald. De vuurbeker. Normaal gesproken hoorden er maar drie deelnemers te zijn. Er waren er vijf. Twee onder de 17 jaar. Ik en Harry. We hadden onze namen er niet eens ingegooid. Iemand anders heeft dat gedaan. Er ging iets vreselijks gebeuren. Dat wist ik gewoon. En het had met ons te maken. Eigenlijk wilden we absoluut niet meedoen. Maar ja, we hebben gewoon zoveel geluk. Noteer sarcasme. Ik ging met Harry als vrienden. Hij had anders met een lelijk mens gemoeten en ik met Simon. Ik kan er niet aan denken. Ginny liep het eerst van de trap af en liep met haar date de zaal binnen. Daarna Hermelien. Rons mond viel open. Haar date, Viktor, glimlachte naar haar. Hij was een van de deelnemers. Ron had zich snel hersteld en deed alsof er niks gebeurd was. Toen liep ik van de trap af. De monden van alle jongens in zicht vielen open. Ik bloosde. Samen met Harry moest ik de openingsdans doen...

Ik werd op mijn arm geslagen. Ik schoot op en judo-flipte de persoon die me sloeg. Mijn ogen moesten eerst even focussen voordat ik iets kon zien. Ik zag Prissy me geïrriteerd aankijken. Hoe durft hij?! Ik sloeg hem op m'n hardst, waarvan hij een blauwe handafdruk overhield. "Au!" Ik stond op en ging weer in bed liggen. "Au, dat deed echt pijn." Prissy stond nu op. "Ally, kom uit bed. Je moet toch ooit opstaan." "Zoals je zegt Prissy, ooit. Niet nu." "Alexis." Zijn stem klonk waarschuwend. Er kwam een onmenselijke grom uit mijn keel. Hij deed een stap achteruit. "Oké dan, ik vind wel een manier om je uit bed te halen." Hij liep het gebouw uit. Even later, toen ik bijna sliep, kwam hij binnen met Annabeth, Leo, Piper, Jason, Thalia, Sabrina en Clarisse. Ze probeerde me uit bed te sleuren. Ik trok mijn armen terug, rolde van mijn bed af (met mijn dekens en kussen) en rolde onder het bed, tegen de muur aan. Ik zorgde er voor dat het bed niet opgetild kon worden, en dat het leek alsof ik een km onder het bed lig zodat ze niet bij me kunnen komen.

Nico en Hazel kwamen binnen. Tenminste, ik dacht dat Hazel haar naam was. Toen ze zagen wat er gebeurde begonnen ze te lachen. Ik toverde een mega kussen, en gooide die in hun gezicht. Twee vliegen in een klap. De anderen begonnen nu te lachen. Nico en Hazel leken eerst boos, maar toen begonnen ze ook te lachen. Hazel begon met het helpen van de anderen. Nico knipoogde naar me. Hij liep naar buiten en zorgde voor afleiding. Ze keken allemaal om en keken door de ramen. Plotseling verscheen Nico naast me. Ik wist wat te doen. Ik zorgde ervoor dat het leek dat Nico er nog steeds stond. Samen schaduwreizen we naar gebouw 13. Daar begonnen we zo hard te lachen dat tranen over onze wangen liep. Ik veegde de tranen van me wangen. Toen pas realiseerde dat ik nog in mijn pyjama zat. Het was een te groot shirt met een broekje. Ik liep naar de toilet en kleedde me om. "Alexis!" Hoorde ik Percy schreeuwen in de verte toen ik uit de toilet stapte. Ik keek Nico in paniek aan. Gevolgd door gebonk op de deur. Hij wees naar het raam. Ik knikte en begon uit het raam te klimmen. Net toen ik het raam dicht deed zag ik dat Nico een ander raam pakte en er ook uit klom. Hij begon naar mijn gebouw te rennen. Ik wou ook weg rennen, toen zag ik dat de deur ingetrapt werd. Ik rende snel en geluidloos weg, hopend dat niemand van hun me had gezien.

Ik klom in een boom, hoog en verstopt, en lag op een dikke tak. "Alexis!" Ik zag Thalia en Jason verderop staan. Ik grijnsde en bestuurde het water zo dat er een zin vormde recht voor hun gezicht. Ze stopten met lopen en keek naar de zin. 'Kom en zoek me maar, Grace' stond er. Toen maakte ik ze nat met dat water. "Ik krijg jou nog wel!" Schreeuwde Thalia. Ik rolde mijn ogen. "Alexis kom nu tevoorschijn!" Hoorde ik Piper links van me schreeuwen. Ik deed weer dat met het water. Maar dit keer stond er, 'Nahahah, geen toverspraak Mclean. Dat is cheaten. En nee Levesque, dat gaat ook niet werken. Je moet me zoeken'. Ik maakte ze ook nat toen ik zeker wist dat ze het hadden gelezen. "Alexis!" Schreeuwden ze boos. "Waar ben je Alexis?!" Hoorde ik Prissy, Valdez en Annabeth schreeuwen. 'Zoek me maar', verscheen er recht voor hun. Zij werden ook lekker nat. Ik moest mijn best doen om niet te lachen. Ik hoorde gelach in de verte. Nico lag op de grond van het lachen. Toen hij was uitgelachen was knikte hij naar mij. "Alexis Redford! Als je nu niet hier heen komt leef je niet meer voor je volgende verjaardag!" Sabrina. Ik zag haar samen met Clarisse iets verder op staan. 'Oh ja? Dacht het niet! Je moet me eerst vinden'. "Alexis!" Schreeuwden ze toen ze nat werden gemaakt.

De hoorn ging. Hun bleven gewoon zoeken. Prissy, Annabeth en Leo bleven bij het paviljoen me op te wachten. Toen kwam ik erachter dat ik ook gewoon kon teleporteren. Dank je Hecate! Ik teleporteerde mezelf aan tafel voordat er ook maar iemand was. Mensen kwamen binnen stromen. De mensen die me zagen liepen op me af, gaven me een high-five en liepen grinnikend naar hun tafel. Ik at zo snel als ik kon. Na het offeren teleporteerde ik mezelf op de muren van de arena. "Kijk daar is Alexis!" Shit! Mijn volgers begonnen allemaal naar boven te klimmen. Behalve Jason die omhoog vloog met Piper bij zich. Hij zette Piper iets verder aan mijn rechter kant neer. Ik wist wat hij van plan was. Ik rende van Piper vandaan, die haar evenwicht probeerde te krijgen. Jason belandde recht voor me neer. Ik zag dat iedereen van het midden van de arena naar boven aan het klimmen waren. Dus de buitenkant was vrij. Ik sprong. "Alexis!" Ik liet water me opvangen. Ik wist dat Jason te geschokt was om te reageren. Dus dat gebruikte ik. Ik rende zo snel mogelijk weg. Het leek alsof naar de gebouwen rende. Toen ik uit zicht was rende ik het bos in. Op weg naar bunker 9. Daar kijken ze nooit. Toen ik daar was viel ik neer op een bankje en viel in slaap.

Ik werd wakker door een duur die open ging. Ik realiseerde dat ik nog steeds in bunker 9 ben. Ik verstopte me snel op een plek waar niet veel mensen zouden verstoppen. De vuilnisbak. Ik zag door een kiertje Leo, Jason en Percy binnenkomen. "Leo? Waarom in Hades' naam zou Alexis zich hier verstoppen?!" Styx! Ze zijn nog steeds naar me te zoeken. "Trouwens weet je zeker dat ze die val heeft overleeft Jason? Niet dat het een truc van de Mist was, tenminste ik denk dat ze de Mist kan gebruiken. Ik zou het namelijk niet leuk vinden dat ze daar bloedend op de grond ligt." Ik deed mijn best om niet te lachen om mijn overbezorgde broer. Jason knikte alleen maar. "Ik weet bijna zeker dat ze op een of andere manier achter is gekomen waar en wat bunker 9 is, en dat ze een weg naar binnen heeft gevonden." Zei Leo. "Maar je zei toch dat er maar een ingang is, die alleen door kinderen van Hephaistos kan open worden gemaakt?" Jason keek Leo vragend aan. "Ja dat is waar. Maar ze heeft vast wel een of andere manier gevonden om de ingang te kraken." Beide jongens knikten. "Eigenlijk was ik verbaast dat ze zo slim is. Omdat Percy en haar vader niet de slimste zijn." Zei Leo, wat hem een klap op zijn achterhoofd van Prissy overhield. Ik moest heel erg mijn best doen om niet te lachen of kotsen. Het stonk hier nog erger dan in andere vuilnisbakken. Ja ik weet hoe die ruiken, om in deze wereld te wonen moet je veel overhebben om te overleven. Een keer probeerde een man mij te verkrachten op mijn vijfde. Ik trapte hem op de plek waar de zon niet schijnt en rende, verstopte me toen in een vuilnisbak. Dat was nog in Boston. Een jaar later gingen we naar San Francisco. Sindsdien heb ik op heel veel vechtsporten gezeten.

Ze begonnen overal te zoeken. Ik wist dat als ik weg teleporteerde dat ze me zullen horen. Plus ik wist niet waar de anderen waren. Wel best leuk, verstoppertje met 9 zoekers en een moest zich verstoppen. Extra moeilijk. Wat in goden's naam doet een hamer in de vuilnisbak?! Huh wat? Waar was ik? Oh ja. Ze zochten overal, behalve de vuilnisbak. Toen gingen ze allemaal zitten op het bankje met een zucht. "Waar in goden's naam kan Alexis zijn?" Vroeg Jason. Leo stond op en gaf hun een flesje water. Prissy haalde zijn schouders op, en begon snel het flesje op te drinken. Ik ging zo laag mogelijk tegen de wand van de vuilnisbak zitten. Prissy stond op en gooide het flesje in de vuilnisbak. Recht op mijn hoofd. Hij zag me niet. Kelp Brain, dacht ik. Jason en Leo stonden ook op en gooiden hun flesjes ook in de vuilnisbak. Weer op mijn hoofd. Ik krijg ze nog wel. Ze zagen me gelukkig niet. "Wacht, Alexis is ook een kind van Poseidon. Misschien zit ze ergens op de bodem van de zee." Het was zo moeilijk om niet te lachen. Het was gewoon zo grappig. Ik zat bijna gewoon onder hun neus. Maar ja wie verstopt zich, behalve ik dan, in de vuilnisbak? Volgens mij helemaal niemand. Ik hoorde dat ze weg gingen. Toen ik zeker was ging ik de vuilnisbak uit. Gadverdamme. Maar waar moet ik nu verstoppen? Ik kan hier niet voor altijd verstoppen. Ik zie wel. Ik liep voorzichtig, in de schaduwen, uit bunker 9 naar de gebouwen toe. Ik liep achter het Aphrodite gebouw totdat ik bijna tegen Drew op liep. "Wat doe jij hier?" Fluisterde ik op een wat groffe toon. Ze deed haar mond open om iets grof terug te zeggen totdat ze realiseerde wie voor haar stond. Haar ogen spreiden terwijl ze mij van boven tot beneden bekeek. Ze keek de hoek om. "Kom." Fluisterde ze. Ik was verward. Was zij niet de bitch van kamp? Zal wel. Ik volgde haar naar binnen, in gebouw 10. Het was bijna overal roze. Ik haalde mijn neus op. Roze. Ik schudde mijn hoofd om die gedachte weg te krijgen. Ze gaf me wat kleren en duwde me de badkamer in. Verward sprong ik onder de douche. Toen ik klaar was trok ik de kleren aan die ze me had gegeven. Ze waren best leuk. Geen roze. Perfect. Ze zei dat ik in het gebouw kon blijven verstoppen totdat het tijd was om naar bed te gaan. Dat deed ik ook. Ik sloeg dineer over. Toen ik zeker wist dat Prissy sliep liep ik gebouw 3 binnen. Ik stopte de alle kleren in de was. Drew zei dat ik ze mocht hebben. Ze droeg ze toch niet meer. Toen mijn hoofd het kussen raakte viel ik meteen in slaap.