ŞAH&MAT Mahalle Hikayesi

26. BÖLÜM "RETA"

Selam Cesurlar📘

Bu hikayede bana eşlik ettiğiniz için teşekkürler...

Umarım beğenirsiniz...

Keyifli okumalar.📖

⌨⌨⌨

**********

Artık ikimiz de Türk istihbaratının gizli dünyasında görev alıyorduk. Tehlikeler, ihanetler, sırlarla dolu bir hayatın içindeydik. Alaz'ın gitme sebebi aslında beni ve çocukları korumaktı. Yani en azından bana söylediği buydu. Zamanında hiçbir açıklama yapmadan giderek bunu bize söylememeyi seçti ve bunu bize söylemek yerine her şeyi tek başına göğüslemeyi seçmişti.

Belki de çoğu zaman aşklar hep yarım kalmaya mahkûmdu. Belki de hayat herkese mutlu bir son yazmamıştı. Ama bildiğim tek şey; birbirimizi sevdiğimizdi ve bazen, sadece sevmek bile yeterliydi...

**********

26. BÖLÜM "RETA"

Sokak sessizdi. Yalnızca rüzgârın, çöp kutularını hafifçe sarsan uğultusu duyuluyordu. Saat 08: 47'yi gösteriyordu. Az da olsa uyuyabilmiştim ama yine de üstümdeki o yorgunluk hafiflememişti. Vakit kaybetmeden Kadir'in evinin önüne ulaşıyorduk bile. Alaz elini kulağına götürdü, bastırdı ve konuşmaya başladı.
"Yalın, sen ve bir kişi daha benimle gelin. Geri kalanlar nerede duracağına kendileri karar versinler ama çabuk olun." Diyerek bana baktı. "Sen de gel benimle İz." Dedi ve arabayı yavaş yavaş Kadir'in evinin girişinde durdurdu.

"Anlaşıldı." Diye yanıt geldi Yalın'dan. Herkes yerlerine karar vermiş olacak ki orada sadece Yalın ve biz kalmıştık. Arabadan indik, hızlı ve temkinli adımlarla Kadir'in evine doğru ilerledik. Herkes tetikteydi.

Yalın kapıya ilk ulaşan oldu. Elini kaldırdı ama kapıyı çalmadan önce bir an duraksadı. Kadir'in gerçekten burada olup olmadığını bilmiyorduk. Daha da kötüsü, başına ne geldiğini bilmiyorduk.

"Kapıyı çalıyorum." Diye fısıldadı Yalın.

Alaz'a baktım. Yalın'a bakarak başıyla onayladı. "Arka taraf 3 ve 5'te." Bir an kulağımda Paydar'ın sesini duymamla irkildim. O an anladım ki Paydar ve Yüsra arka tarafta nöbetteydi. "6 ve 7 de yerinde." Bu da demek oluyordu ki Derin'le Ceyhun ise sokaktaki hareketliliği gözlüyorlardı.

Yalın nihayet kapıyı tıklattı. İçeriden hiçbir yanıt gelmedi. İkinci kez, bu sefer daha sert çaldı. Yine sessizlik. "Bana kalırsa içeride biri varsa açar." Dedi Alaz, kapıyı dikkatle incelerken. "Ancak açmak istemiyor."

"Ya da açamayacak durumda." Dedim. Bana baktı.

"Eğer kimse yoksa kapının kapalı olması gerekiyor." Diyerek gözlerini kısıp hızla kapının kilidini kontrol etti. Yüz ifadesi sinirinin bozulduğu belli edercesine gerildi. "Açık." Dedi ve kapıyı yavaşça itti. Gıcırdayan kapının ardında, loş bir koridor belirdi.

Üçümüz de silahlarımızı çekerek içeri girdik. Ev, olması gerekenden daha düzensizdi. Kadir dağınık bir adam değildi, her şeyi titizlikle düzenlerdi.
Şimdiyse eşyalar sanki aceleyle yerleştirilmiş, bazıları yerlere saçılmıştı. Masanın üzerindeki tabak bile hâlâ içindeki yarım kalmış yemeğiyle duruyordu.

"Bu hiç iyi değil." Dedi Yalın, dikkatle çevresine bakarak.

"Birileri ondan önce davranmış olabilir." Diye fısıldadım.

Etrafı olabildiğince inceleyerek bütün dikkatimle bakıyordum her yere bu anda odanın köşesinde yere düşmüş saat fark ettim. Eğilip aldım, camı kırılmıştı. "Burada bir şey olmuş." Sesimin titremesine engel olamadım. "İyi bir şey olmadığı kesin."