Deve,öküz ve koç bir yolculuğa cıkmışlardır. Çölü aşıp başka bir yere gideceklerdi.
Söylenene göre gidecekleri yerde güzel ve bol bitkiler vardı. Bunlar şifalı bitkilerdir. Onları yiyen canlı kolay kolay hastalanmazdı. Koç ise bunlara inanmıyordu.
Üc arkadaş sıcak ve kuru çölde ilerlemeye calıştı. Günlerce yürüdüler.
Güçleri tükenmek üzereydi. Ama ne suya ne de bir yeşilliğe tasarlamışlardır. Koç söylemeye başladı:
— Ben öyle bir tür ülke olduğunu bilmiyorum. Öküzün hatırı olmasa böyle bir yolculuğa çıkmazdım. Berbat bir yolculuk bu.
Deve söylenenleri üzerine alındı. Alınganlıkla koca baktı:
— Hiç de berbat bir yolculuk değil. Ama siz de haklısınız. Daha önce hiç çöl görmemişsiniz ki! Çöl şartlarına benim kadar dayanıklı değilsiniz tabii.
Zavallı öküz ise konuşamıyordu bile. Susuzluktan dili, damağı kurumak üzeriydi. O da böyle bir yolculuğa çıktığına pişmandı.
Üc arkadaş çölde ilerlemeye devam etti. Görünürlerde yeşillik bir yer yoktu. Yol da uzadıkça uzuyordu. Bir türlü bitmek bilmiyordu.
Koç sık sık "Bakın! Şurada su var!" diye bağırıyordu.
Sonra da sevinçle suyun olduğu yere gidiyordu. Oraya gittiğinde ise hiç bir şey bulunuyordu.
Deve, koçun bu haline bakıp ğüldü:
— O bir serap. Çölde yolculuk yapanların başına sık sık gelir bu durum. Çok susadıkları için su görmüş gibi olurlar. Oysa bu yanıltıcı bir durumdur. Hepsi de senin gibi adlanır.
Koç, utancından başını önüne eğdi. Hiçbir şey söylemeden yoluna devam etti.
