Zwarte ziel

Hoofdstuk 1

Soms kwamen ze in hun eentje of juist met tientallen tegelijk. Als dat tweede aan de orde kwam, was je enige optie vluchten voor je leven. Ze waren dan met teveel, je kon ze niet strijden. Je was dan kansloos.
Vermoeid luisterde Amelia naar het getik van de secondewijzer op de klok. Diezelfde dag hadden ze nog dit winkeltje geïnspecteerd en gekeken of het veilig was. Ook hadden ze planken op de ramen getimmerd en een stalen balk tegen alle ingangen van het winkeltje gezet. Zo zouden ze niet binnen kunnen komen. Als het goed is. Ze keek op; half 7. Ze stond op en liep naar een dicht getimmerd raam. Ze gluurde door een spleetje en bekeek de . Haar gezicht betrok en ze draaide haar hoofd weg. "Is het rustig?" hoorde ze haar broertje Mike vragen. Ze keek hem glazig aan. "Nee,' reageerde ze. "Er zijn er juist te veel naar mijn mening." Mike sprong op en keek ook door het spleetje. "W-wow,' stamelde hij. "Inderdaad, je hebt gelijk."
Amelia trok hem weg. "Kijk uit, straks zien ze je!" fluisterde ze. Hij keek haar geïrriteerd aan. "Nou, sorry hoor! Ik kan ook heus zelf op me passen. Ik ben geen klein kind meer." Ze keek bedroefd. "Sorry Mike, ik zou het mezelf nooit vergeven als je wat overkomt."
Hij glimlachtte. Hij deed zijn mond open maar die viel met een klap dicht toen er een harde bonk door het vervallen winkeltje klonk. Ze keken elkaar aan voor een moment en daarna stoof Amelia naar het geluid. Het was achterin het winkeltje; ze keek verstijfd van de schrik naar de magere, gore handen die de planken omklemden en naar achteren smeten. "Oh mijn.." fluisterde ze. Haar broertje stond naast haar en keek haar met grote ogen aan. "Ga naar de bovenverdieping... NU!" riep ze. Ze hoorde niets. Ze keek opzij en daar stond haar broertje, nog steeds. Voordat ze wat kon zeggen werden de laatste planken weggesmeten.

-
Dit wordt mijn eerste horror verhaal, feedback is absoluut welkom! X