Vampir Okulum #wattys2015

Bölüm 73

FOTOĞRAFTA BELİNDA VAR

Ortama iyice sessizlik kapladığında tedirgin bir şekilde Dael a bakıyordum. Bana güvenmiyordu, biliyorum hiç bir zaman güvenmeyecekti. Herkes bir köşeye oturmuş umutsuzluğa bağlarken Calum bir dolaptan küçük aydınlatma bulmuştu. Onu bir masanın üzerine koyduğunda ise ben tırnağımı yiyerek kapının önünde durup düşünüyordum. Dael ise sinirli bir şekilde alnını kaşıyarak bana iğneleyici laflar söylüyordu.

"Senin yüzünden." hızla kafamı ona çevirdiğimde sesimi yükseltiyordum.

"Buraya gelmek kimin fikriydi acaba?" diyerek duvara yaslandığımda  Dael kafasını iki yana sallayarak derin nefes alıyordu.

"Bıktım.." sinirle kapıya doğru baktığımda çıkış yolu arıyordum. Eğer burada daha fazla kalırsak Dael la ayrılacak duruma gelerek kavga edecektik. Ama Dael ın umurunda değilmiş gibi kendi kendine söyleniyordu.

"Onu seviyorsun." ona bakmamaya çalışıyordum. Beni neden anlamadığını anlamak da zorlanıyorum artık. Senin tek gerçeğin, varoluşun benim ama sen beni görmezden geliyorsun. Yanılsamalar dünyasında yüzüyor bana güvenmemeyi tercih ediyorsun. Ve bu her zaman canımı daha da yakıyor. 

"Bıktım bu olaylardan." diyerek elleriyle saçlarını yoluyordu. Ben ise ona korku dolu gözlerimle bakıyordum.

"Bende bıktım, bu yaşadıklarımdan bıktım." diyerek ona çıkıştığımda Luke ler Dael ın yanına giderek onu sakinleştirmeye çalışıyordu. Dael ise inatla sesini yükselterek benimle konuşuyordu.

"Kapı açıldığında koşarak onun yanına gideceksin.."  konuşmasına devam edecekken daha fazla dayanamayarak bütün gücümle önümde ki masayı hızla kapıya doğru fırlatmıştım.

"Yeter artık!" diyerek sesimi yükselttim. "Yeter." bitkin bir şekilde kapıya baktığımda kapı yavaş yavaş geriye gidiyordu. Sonrasında ise kapı tamamen geriye doğru gittiğinde Belinda tedirgin bir şekilde yanıma gelmişti.

"İyi misin?" dediğinde bir şey demeyerek bulunduğumuz yerden çıkmıştım. Buradan bir an önce çıkmak istiyordum. Dael ın o sinirli saçma halini görmek istemiyorum. Nereye gittiğimi bilmeyerek yürüdüğümde otelin terasında bulmuştum kendimi. Dael ı artık seviyor muydum onu bile bilmiyorum, ama ondan soğudum kesindi. Etrafıma bakınmaya devam ederken huzursuzluk içimi kaplamıştı. Hava bugün fazlasıyla karanlık, ay fazla belirgindi. Bir şey dikkatimi çekiyordu, daha dikkatli baktığımda ormanlıktan dumanların geldiğini fark ediyordum. Buraya orman uzaktı ama yinede sınırlarımızı aşabilecek uzaklıkta değildi. Bakışlarımı oradan çektiğimde ise yüksek seste bir çığlık duymuştum. Korkuyla tekrar ormanlığa baktığımda çığlık sesleri daha da fazlalaşıyor dumanlar artıyordu. Aşağı baktığımda ise herkes tedirgin bir şekilde otelin kapısından çıkarak ormanlığa doğru bakıyordu. Terastan koşar adımlarımla indiğimde bizimkileri görmüştüm. Ama gitmekle gitmemek arasında kalarak başka bir yöne geçmiştim. Dael la hiç konuşasım yoktu. Bir köşeye geçip etrafıma bakındığımda biri ismimi söyleyerek çığlık atıyordu. Ve bu ses ormandan geliyordu. Korkuyla gözlerimi büyüterek oraya baktığımda belki başka birine sesleniyordur diye kendimi avutuyordum. Herkes ormanlığa bakmaya devam ederken görevliler o bölgeye geçmemizi engelliyordu. Sonradan ise yüksek bir seste bomba sesi duyulmuştu. O sesten kulaklarım duymaz hale gelerek yere düşerek başımı tutuyordum. Şuan başım delicesine ağrıyor gözlerim kararıyordu. Ne olduğunu bilmiyorum ama bu olay beni fazlasıyla ürkütüyordu. Etrafıma bakındığımda ise bazı kişiler kaçıyor bazıları ise benim yaptığım gibi başını tutup yerde oturuyordu. Ayağa kalkacak gücüm kalmamıştı, sanki gücüm tamamen gitmiş gibiydi. O şekilde yerde durmaya devam ederken bir yandan da kendime gelmeye çalışarak ayağa kalkmaya çalışıyordum. Ama her seferinde düşerek dahada kötüleşerek gücüm gidiyordu. En sonunda pes ederek etrafı izlemeye devam ettiğimde gözlerimi ağrıdan dolayı kapatacakken biri kucağına alarak beni olay yerinden uzaklaşıyordu. Gözlerimi aralayarak beni kucağına alan kişiye baktığımda bu kişinin Dael olduğunu fark etmiştim. Beni sessiz bir yere getirdiğinde yere yatırarak kendime gelmemi sağlıyordu. Gözlerimi yavaşça açtığımda ise korkuyla doğrularak ayağa kalkmaya çalışıyordum.