O gün sabah kahvaltı ederken bi konuşaima açıldı. Taşınıyorduk. 15 yıl boyunca yaşadığîm sevdiğim tüm insanların olduğu yerden.. Taşınıyorduk. Bana söylememişlerdi. Çünkü söyleseler çok zorluk çıkaracağımı biliyorlardı. Ve eşyalarımı toplamak, kardeşim dediğüm insanlardan ayrılmak için sadece bir haftam vardı . Bir hafta. Ev bile bulunmuştu. İnanabiliyor musunuz ya !? Çok kızgındım. Her zamanki gibi yine ağladım . Hep ağlardım. Güçlü değildim. Normal bir insan hiç değildim. Olamamıştım. Açtığım son ses Katy Perry- Firework ile yastığa kapanarak ağlıyordum. Neyse sonra evden çıktım ve arkadaşlarımı arayıp her zamanki yerde buluştuk. Tabii bunu söylerken de ağlıyordum. Ceylin, Gülce, Hikmet,Duygu. İzgi, Sıla Ya hani bazen hayatınızda ulan iyi ki tanımışıma dediğiniz insanlar vardır ya onlardandır. Kardeş. Onları öz kardeşlerim kadar seviyorum. Taşınma işini onlara söylediğimde bilirsiniz işte ağlamalar,küfürler... Vedalaştım. Elbette bu sonsuz bir veda değildi ama işte neyse. Eve geldiğimde eşyalar toplanmıştı. Ağlayarak içeri girdiğimde babam gördü ve bağrdı. Ve bana hayat her zaman senin istediğin gibi gitmez. Bu güne kadar hep ben sizi çektim biraz siz beni çekin dedi. O an ondan öyle nefret etmiştim ki. ! Ya hayır anlıyorum işin ordaydı ama benim okulumun bitip liseye geçememe 2 sene kalmış. Zaten istediğim lise ordaydı. Bekleyemez miydin ? Ben hariç evdeki herkes mutluydu. Ben de bugüne kadar çok mutluydum. Ailemi de fazla sevmezdim. Ağladığımı hırpalandığımı gördükleri halde hiç bir şey yapmadılar. Psikoloğa gitmek istemiştim. Ama onlar takmadılar. Onlara göre bunları hep gösteriş için yapıyordum. Ben yine odama girdim ve Cem Adrian açıp dünyadan uzaklaştım. Bu hayatta en sevdiğim şey bir kaç saat ağladıktan sonra huzurlu bir uykudur.
