Merhaba anne; beni bu dünyaya getiren büyüten sensin benim hakkımda en iyisinide sen bilirsin belki hep benim iyiliğimi istedin hep iyiliğimi istediğin için kısıtladın, kızdın, bağırdın. Ama ben senin kızın olduğun kadar hem çocuk, hem genç, hem kız, hem öğrenciydim anne sen bunu hiç bir zaman kabullenmedin çünkü ben bir engelliydim sonuçta. Ne kadar çocuk veya insan yada genç ola bilirdim ki? Hep bana "kızım şunu yapma, bunu yapma" dedin. Hatta hatırlıyormusun bilmiyorum ama bir defasında amaliat olacağım zaman nezne olmuştum sen bana " sakın kızım doktorların yanında hapşurma yoksa amaliat etmezler ve baban kızar" demiştin neden anne neden hep beni uyarıyordun ben bu kadar yaramazmıydım yada zararlımıydım??? Bana hiç çocukluğumu yaşatmadın anne hep olgun biri olmamı istedin hep. Diğerlerinden ne farkım vardı? Evet engelliydim ama zihinsel değil görme engelliydim ben anne. Diğerleri gibi oyunlar oynamayı yere bir şeyler dökmeyi, babam geldiği zaman televizyon kavgası yapmayı, sabah kalktığım siz kalkıncaya kadar çizgi film izlemeyi, gelen misafirlerin çocuklarıyla oynamayı hatta oyuncaklarımı paylaşmamayı bende istemiştin ama yapamadım anne. benim görme engelim daha büyük engelim vardı anne engeli gibi büyük bir engel ne kadar uğraşsamda aşamadığım tek engelimdi belkide. Oysa engelleri insanlar koyar insanlar kaldırırdı ben neden senin koyduğun engelleri aşamadım anne? Belki sen bir insan değil tüm yasaklarınla tüm kısıtlamalarınla yani herşeyinle bir melek olduğun içinmi aşamadım , benim meleğim olduğun için mi bu kadar güçsüz kalıyorum senin yanında.
