Ağlayan Çocukluğum

Zor büyüttüm

Zor büyüttüm dışımdaki büyük içimdeki o küçük çocuğu .Her gözyaşım da umutlar büyüttüm .Kıskanırım ben anam başkadır diyen çocukları hiç annem olmadı ki benim aslında çok annem oldu hep gerçeğinin yerine koymak istediklerim.Hiç başımı okşamadı ki o benim, kızım demedi ki bir kerecik bile,uzun altın sarısı saçlarımı bir kere tarayıp örmedi ki .Çok isterdim oysa beni sevmesini ben 90 lı yılları doya doya yaşayan çocuklar danım ama bir kerecik çıkıp çağırmadın ki benim balkondan kızım yemeğe diye oysa herkes çağırılıyordu evden akşam ezanından önce mutlaka boş gözlerle bakardım o boş balkon ve pencerelere hiç çağırmıyacağını bile bile neler biriktirdim bir bilsen içimde seni görsem söylemem ama hiç birini söyleyemem üzümem seni belki birgün okursun bir damla gözyaşı akıtırsın da dokunur sözlerim hiç okul toplantıma gelmedin biliyormusun iyi bir öğrenciydim madalyalarım var okulda her türlü etkinliğe katılırdım ben .Biliyor musun kokunu hiç unutamadım anne kokusu da evlat gibi.ANNE biliyor musun bende anneyim çocuğumu çok seviyorum ona sık sık sarılıp onu sevdiğimi söylüyorum saçını okşuyorum sarılarak uyuyorum onunla seninle yaşayamadığım her şeyi yaşamaya çalışıyorum hiç yaşayamadığım seni çok özlüyorum anne ama sen hiç bilemeyeceksin...