Kayıp Günlük (Düzenleniyor)

23. BÖLÜM

Umarım notlarımı okuyorsunuzdur.

Öncelikle Kayıp Günlük finale yaklaşıyor. Bölüm sayısının yakında gelecek bir finale göre az olduğunun farkındayım. Gelecek bölümler büyük ihtimal kısa kısa olacak, ama sıklıkla yayınlamaya çalışacağım. İleri ki bölümlerin kurgusu açıkçası kafamda belli değil. Yazarken bir şeyleri netleştirmeye çalışıyorum. Bu sorunları yazımıma yansıtmayacağıma emin olabilirsiniz. Elimden geldiği kadar güzel yazmaya devam edeceğim. 

Bir de lütfen güzel bölümler için bu sorularıma cevap verin,

* Bir şeyler ortaya çıkmaya başlamışken, ilerideki bölümler ve finalle ilgili beklentileriniz neler? 

* Bu kitap için nasıl bir son bekliyorsunuz?

* Ortaya çıkacak şeylerle ilgili tahminleriniz neler?

* Kitabın geneli hakkında ne düşünüyorsunuz?

İyi okumalar...

Arıyordum. Aradıklarım hakkında tek bildiğim doğrular olduklarıydı. Belki de bilmesem her şey daha kolay olacaktı benim için. Veya belki de bilmem hiçbir şeyi değiştirmeyecekti. Sadece geçmişte ne olduğunu bilmediğim olayların ne olduğunu öğrenecektim o kadar. Peki, beni buna hevesle iten neydi? Belki de sevdiklerimdi geçmişimi karartanlar, belirsizleştirenler. Peki, böyle bir şey öğrendiğimde ne olacaktı? Annemin hayatımdan bir anda yok olmasının sebebinden belki de sadece kaçmak isteyecektim. Kardeşimi bulunca belki de onu hiç sevmeyecektim. Veya gerçekleri ararken yolum babamla kesişip hayatım yine kararacaktı. Veya belki de annemi biri öldürmüştü, bir gün benim için de gelecekti. Peki, biri öldürdüyse bu karmaşık gönlüm, intikam isteyecek miydi?

Gerçeklerden kaçmak... Bir an sadece bunu istedim. Bu söylediklerim, birer tahminden ibaret olsalar da doğru olmaları oldukça mümkündü. Ama başka bir şey vardı, gerçeklerden kaçmak; korkaklıktı. Gerçeklerden kaçmak, kendinden kaçmaktı. Ve ben kendimden kaçmayacaktım. Bunun için ne yapmam gerekiyordu? Evet, evet. Galiba bunun için kendimi sevmem gerekiyordu. İnsan sevdiğinden kaçmazdı değil mi?

Peki, öyleyse ben de kendimi çok severdim. Özellikle de gerçeklerin peşinden koşan bu mücadeleci ruhumu. O zaman kaçmama gerek yoktu. Her şeyin bir çözümü bulunurdu nasıl olsa. Kendimin üzerine gitmeliydim.

"Seni öldürmek istememe sebep olanlardan başkası için geldiysen boşuna gelmişsin. O konuda sana yardım edebileceğimi sanmıyorum." dedi uzun bir süredir diktiği delici bakışlarını gözlerimden çekerken.

"Ben öyle düşünmüyorum ama."

Masasının önündeki sandalyelerden birine oturdu. Ben de karşısındakine geçtim. O an dedemin mektuptaki sözleri aklıma geldi.

'Annen günlüğü bilerek mi oraya, kitapçıya koymuş bilmiyorum. Peki, Mehmet bunu nereden biliyor? Beni aradığında başta kim olduğunu anlamadım. Sonradan tanıdım. Ona bunu sorabilirsen sevinirim.'

"Bunu sana düşündüren ne? Çok bir şey bilmediğimi söyledim."

"Dedemi arayıp 'Melek'in günlüğünü Şara buldu' demene sebep olan ne?"

Bir anda yerinde dikleşti. Şaşkınlığı bariz belli oluyordu.

"Bu ne alaka şimdi? Ben öyle bir şey yapmadım."

Sinirle ayağa kalktım.

"Her şeyi yalanlamaktan ne zaman vazgeçeceksiniz? Ne bunlar? Devlet sırrı falan mı? Annem ölüp geldiği o yurt dışında devlet falan mı kur-"

"Annen yurt dışına falan gitmedi."

Afallamıştım. Söylemedikleri onca şey varken söylediklerinin de yalan olduğunu öğrenmek beni afallatmıştı.

"Ne?"

Bakışlarını kaçırıp ayağa kalktı.

"Ne demek gitmedi?"

"Şara, git buradan."

"Gitmem. Öğrenmeden gitmeyeceğim."

"Konuşacak durumda değilim."

Bir elini, göğsüne koyup bir elini masaya dayadı ve hafifçe eğildi. Gerçekten iyi gözükmüyordu.

"Galiba seni anlamaya başlıyorum ama benim yaşlı bir adam olduğumu unutma. Bana bu kadar yüklenmemelisin." dedi cebinden çıkardığı ilaçları içerken. Nefesleri düzensizleşmişti. Çantamı oturduğum sandalyeden aldım.

"Geçmişimden kovulmaktan bıktım." dedim ve oradan hızla çıktım. Kendimi yatıştırmaya çalışarak eve ilerledim. Galiba birazda annemi dinlemem gerekiyordu. Günlüğü tamamen unutmuştum.

BÖLÜM BAŞINDAKİ SORULARIMI CEVAPSIZ BIRAKMAYIN :)