Bir Çift Manken

Giriş Bölümü

Îş görüşmem için evden çıkıp otobüs durağına yürümeye başladım.Ailemin ölümünden sonra onlardan kalan 1+1 minik bir ev vardı.Fakat bir çok sayıda borç üstüme kalmıştı.Okulumu bir süreliğine dondurup çalışmaya karar verdim.Ahh canım ailem burda olsalar asla çalışmamà izin vermezlerdi.Ağlama isteğimi göndererek etrafa bakınmaya başladım.Îlkbaharın sonuna gelmiştik ve havalar neredeyse ısınmıştı.Kaldırımda ilerlerken yaya geçidinde durdum.
Arabalara kırmızı yayalara yeşil yanınca karşıya geçmek için bir kaç adımlık hamlefe bulundun ki bir araba tam da son hızla gelirken ayak ucumda acı bir fren yapti.Gözlerimi kapatmış olacakları bekliyordum.Daha önce belkide hiç bu kadar korku ve panik duygusunu bir arada tatmamıştım sanırım.Eğer bir saniye geç kalmış olsa beni ezer geçerdi.Tabikide genelde kontrolünde bulunamadığım öfkem tepeme çıktı ve gözlerimi açıp bu son model arabaya tekme atmaya başladım.Aslında ailemin ölümünden önce ben böyle değildim ancak hayat onları benden alınca hayata karşı öfkem artmıştı.Bir de ailem aklıma gelince gözlerimde dolmuştu,tam bitik haldeydim.Arabanın camından sadece yüzünü ve saçını görebileceğim şekilde kafasını çıkartan bu arabanın sürücüsüne baktım.Aşırı yakışıklıydı.Ben bu kadar sinirliyken nasıl böyle düşünürdum?Bir o kadarda öfkeliydi.Bir bana bir tekmelediğim yere bakiyordu.Arabadan inip yanıma geldi ve gürleyen sesiyle;
-Sen ne yapmaya çalışıyosun lan o arabanın değerini biliyormusun sen ha?!
-Asıl sen ne yapmaya çalışıyosun ezicektin beni hayvan!dedim.
Tam ağzını açmış saydıracaktı ki
çocuğun arabasının yan koltuğunda olduğunu yeni fark ettiğim çocuk öteki taraftan indi ve ;
-Poyraz sakin ol dur abicim baksana o da korkmuş.Hadi geç kalacağız,bu salak kızın yüzünden Ceyda'nın dırdırını çekmek zorunda kalacaksın.
dedi.
Aslında arabayı süren çocuğun yüzü bir yerden tanıdık geliyor ama...Neyse ben bunları düşünürken onlar birkaç saniyede bastı gitti.Bende bu olayi yasamamis gibi yapmaya devam ederek yolumda ilerlemeye devam ettim.
★★★
Beni yönlendiren yardımcı ile ev sahiplerinin yanına doğru ahşap merdivenleri çıkıyorduk.Yardımcı bayan bana dönüp gülümsedi ve salon olduğunu tahmim ettiğim ,kapıları iki yana kocaman açılan bir odanın önüne getirdi.Bana dönüp;
-Mehmet Bey ve eşi Zehra Hanım içerdeler ve görüşmek için sizi bekliyorlar dedi.Bende yardımcıya gülümsedim ve teşekkür ettim.Bu benim yaşlarımdaki kızın çok pozitif bir enerjisi vardi.Eğer burada çalışırsak belliki onunla çok iyi anlaşacaktık.Çok yakın olurmuyduk bilemem çünkü benim zaten çok yakın olan arkadaşım Simay vardı.Bu düşünceleri bir kenara bırakıp iceriye kapıyı tıklatarak gayet nazik bir şekilde girmeye çalıştım ,gerçi benden ne kadar olursa artık...Çünkü ben bile kendimin inatçı ve caladoz olduğumu düşunuyordum.Şuan ortam o kadar ciddiydiki ben bile komik şeyler düşünemiyordum.BEN BİLE!Aslında ciddi ortamlarda sürekli gülme sorunum vardı ama iş görüşmelerinde nedense fazla kasılıyordum.Gerçi benim canım ailemin kaybından sonra eskisi kadar aşırı çok gülmüyordum ve aşırı çok espiri yapmıyordum.Şuan ailemi hatırlayınca gözlerimin yanmaya başladığıni hissedip ağlama isteğimi geri gönderdim.Salonun ortasında oturan ve evin sahibi olduklarını düşündügüm bay ve bayanın yanına gidip:
-Merhaba efendim ben iş görüşmesi için gelmiştim. Zehra hanım olduğunu tahmin etiğim kadın bana dönüp
-Hoşgeldin canım gel otur şöyle.Adın neydi?
gösterdiği yere geçip oturdum.
- İsmim Kumsal .
-Memnun oldum Kumsalcığım.
-Bende efendim.
-Bak canım bizim bazı şartlarımız var.Mesela biz önceden senin kadar genç çalışan çalıştırmazdık.Ama eski çalışanlarımız bizim isteklerimize yaşı gerekleri yeterli ilgiyi gösteremiyordu.
-Peki neden çalıştırmazdınız?
-Bak seni bu iş icin ciddi düşündüğümden bahsediyorum.Çünkü benim oğlum,biraz çapkın ve şımarıktır.Daha önce bir iki kız girmişti fakat kızlar iki gün dayanamadan oğlumun kötü davranışları yüzünden çıkmışlardi,gerçi olaylar tam da böyle değil ama neyse.Fakat senin hayatını araştırdım.Ailenin vefatını duydum ve çok üzüldüm.Daha sonra senin hayatından dolayı daha dirençli olduğunu ve Oğlum Mert ile ve onun emirleri ile başa çıkabileceğini düşünüyorum.Oğlum 24 yaşında.Aslında senin şansına senin görevli olduğun katta tam mertin odası

Zehra hanım bunlardan bahsederken gözlerim dolmustu Bu arada Mehmet bey olduğunu düşündüğum adam sessizlik içinde oturuyordu.Bahsetikleri oğlu ne kadar kötü olabilirdi ki.Benimle başa çıkabilecek kadar inatcı olduğunu sanmıyorum.
-Kabul ediyorum efendim.
-Peki anlaştık o zaman maas zaten ilanda yaziyordu.Ezgii bakarmisin? Ezgi geldiğinde Zehra hanım ;
-Kumsala odasını gösterirmisin?
-Peki efendim.
Odaya gelirken Zehra hanımın ne kadar ince biri olduğunu düşünuyordum.Odaya girince çok sasirdim çünlu gerçekten bòyle bir sey beklemiyordum hizmetçilerin ayri kati yoktu.Yani hizmetciler ayirdım edilmiyor ayni evde yaşanıyordu.Ezgiye dönùp ;
-Biz hizmetçilere ayri kat yokmu?
-Hayır yok.Zehra hanım ve Mehmet bey çok cömerttir bu konularda.Insan ayırdımı yapmazlar.Ellerinden geldiğince insanlara yardim ederler.Ancak..
-biraz sesini kısarak-oğuları Mert bey tam tersidir.Çok egoisttir.Neyse şimdi biri felan duyar benim işim var kaçtım.
deyip gülümseyerek uzaklaştı.
Allah aşkına ne Mertmiş ya.
Odaya girdim çok güzeldi tam benlikti.En sevdiğim renkler kırmızı ve siyah ile donatılmıştı.Odada minik bir banya vardı .Banyoda yine en çok sevdiğim renklerden olan mavi ile donatılmıştı.Duş alip yerleşip yorgun olduğumdan hemen derin bir uykuya daldım.
★★★
-Teşekürler Ezgi giyinip geliyorum hemen yardima.Ezgi gulumseyip odadan çıktı
Ezginin verdiği kıyafetleri alip bir çırpıda giyindim.Saçlarımi düzleştirip hafif salaş ve tepeden bir sekilde bağladım bu arada kıyafetler çokta mini olamayan bir etek gömlek ve önlükten oluşuyordu.Üstüme tam oturmuştu.Herkez çok güzel olduğumu ve muhteşem bir fiziğe sahip olduğumu söylerdi.Ama ben kendimi çirkin bulurdum.Yada bunu düşünmeye pek vaktim olmamıştı. Hep derslerimle uğraşırdım.Simay hep inek olduğumu söylerdi.Sahi onu bu akşam aramalıydim.Çok özlemiştim.Bu sene okulumun son yılı olacaktı fakat ben ailemden kalan borçları ödemek için çalışıyordum.Ailem aklıma gelince yine onları ne kadarda özlediğimin farkına vardım.Hayır,şimdi ağlayamam işim var.Tüm aglama hislerimi biriktirip boş ve müsait olduğum bir anda aglayacağım.Hafif makyaj yapınca odadan çıktım tam bir adım attım ki sert bir şeye çarpıp sendeledim.Karşımda gördüğüm kişi ile şoka girdim.Dün bana arabayla çarpma tehlikesi yaşatan ultra yakışıklı mankenleri aratmayacak yakışıklılıktaki adama bakakaldım.Ama onun burda ne işi var ki?!KAFAM KARIŞTI BÍR SANÎYE.