Paper Secrets

Chapter 2

Ελσα

<<Ενα κινουμενο μυστηριο δηλαδη>> ειπε ο Αρης χαμογελοντας. <<Ακριβως>> απαντησα και συνεχισαμε να κοιταζομαστε. Ξαφνικα αρχισε να με πλησιαζει και οι παλμοι μου αρχισαν να δυναμωνουν. <<Ελσα απομακρυνσου.>> ειπε το υποσυνηδειτο μου μα για πρωτη φορα δεν υπακουσα. Αγγιξε τα χειλη μου και επειτα αρχισε να με φιλαει. Η καρδια μου χτυπουσε τοσο δυνατα που νομιζα πως θα εσπαγε <<Ελσα σταματα! Μην το κανεις αυτο στον εαυτο σου!>> ακουστηκε ξανα αυτη η φωνουλα. Ο Αρης περασε τα δυο του χερια γυρω απο την μεση μου και εγω τα δικα μου με δισταγμο γυρω απο τον λαιμο μου. Τα σωματα μας ηρθαν πιο κοντα και σιγα σιγα τα χερια μου αρχισαν να χαιδευουν τα μαλλια του. Τι απαλα που ηταν..<<Ελσα μην το κανεις αυτο! Ξερεις οτι ειναι λαθος! Σταματα το τωρα που ειναι ακομη αρχη>>. Κι ετσι απομακρυνθηκα και αυτος με κοιταξε απορρημενος. <<Πρεπει να φυγω>> ειπα, σηκωθηκα αποτομα και αρχισα να απομακρυνομαι οταν ενιωσα ενα χερι να με γραπωνει. <<Ελσα περιμενε γαμωτο!>> ειπε και με κοιταξε θλιμμενα στα ματια. <<Δεν καταλαβαινεις Αρη, δεν μπορω να το κανω αυτο>> ειπα απολογητικα κι ενιωσα να βουρκωνω. <<Μην κλαψεις Ελσα εισαι δυνατη!>> <<Δωσε μου αφορμη να καταλαβω τοτε>> ειπε και με πλησιασε. Πηγα να απαντησω μα ακουμπησε τις παλαμες του στα μαγουλα μου και με αναγκασε να τον κοιταξω στα ματια. Επειτα ορμηξε ξανα στο στομα μου και εμενα με διαπερασε μια ανατριχιλα σε ολο μου το σωμα. Αφου φιλιομασταν για αρκετη ωρα απομακρυνθηκε και με καρφωσε με το βλεμμα του. <<Θελω χρονο να σκεφτω>> του ειπα <<Παρε οσο χρονο θες μωρο μου>>. Οταν ειπε <<μωρο μου>> κωκαλωσσα και για καποιον λογο μ'αρεσε. <<Προσπαθει να σε καλοπιασει, συνελθε>> ειπε για αλλη μια φορα το υποσυνηδειτο μου. <<Ευχαριστω Αρη..>> του ειπα και κατεβασα το κεφαλι μου ντροπαλα. Αυτος χαμογελασε και ειπε <<Δεν κανει τιποτα>>.

Το ιδιο βραδυ

Καθομουν στο κρεβατι και σκεφτομουν ολα οσα ειχαν συμβει σημερα. Για καποιον λογο ενιωθα πως εκανα το σωστο. Αληθεια ομως, εκανα το σωστο; Η απλα παρασυρθηκα; Κοιταξα στο κομοδινο και παρατηρησα το βαζο μου. Ολοι θα απορρησουν: τι αξια εχει ενα γυαλινο βαζο; Ναι ξερω, δεν εχει καμια ουσιαστικη αξια. Μα για μενα ειναι κατι παραπανω. Ηταν της μητερας μου πριν αρκετα χρονια. Μονο το ακουσμα <<μητερα>> με εκανε να βουρκωσω. Αυτο το βαζο κρυβει μεσα ολη την ζωη μου μονο με λιγες λεξεις. Αποφασισμενη πηρα το βαζο και βγαζοντας ενα κομματι χαρτι κι ενα στυλο εγραψα: Ευτυχια. Δεν ξερω γιατι και πως ενιωθα ετσι μα για πρωτη φορα ειχα καποιον να νοιαστει πραγματικα για μενα. Και πραγματικα θα του τα ελεγα ολα. Τα παντα, ολα οσα ηθελε να ξερει...με εναν ορο βεβαια.