Η Κόλαση και ο Παράδεισος μου.

Μικρη μου.

Part 26

Δεν έτρωγα δεν έπινα δεν εκανα τιποτα.Αφησα τους βαθμούς μου να πέσουν δεν με ενοιαζαν.
Δεν μιλάγαμε.Καθε φορα που συναντιομασταν εκεινος δεν μπορούσε ουτε να με κοιτάξει.
Δεν προσπάθησα να τού μιλήσω.Τσάμπα κόπος.
Η Ηώ και ο Ακης πολλες φορες προσπάθησαν να μου μιλήσουν αλλα δεν άκουγα.Δεν τους ειπα τιποτα.
Η μητέρα μου με ρώταγε συνεχεια τι ειχα.Το μόνο που της έλεγα ηταν οτι ημουν πολυ κουρασμένη.
Και ο Κ.Χαρης προσπαθούσε να μου μιλήσει αλλα και πάλι τσάμπα κόπος.
Επρεπε να το παρω απόφαση.Τον έχασα.
Με αυτη την σκέψη ενα δάκρυ έπεσε.
Κοιτά που έφτασα.
Σηκώθηκα  και βγήκα απο το δώματιο.
Ακούστηκαν αντρικά γέλια απο το δωματιο του Ορεστη.
Αχ να έβλεπα το χαμόγελο του.Ποσο καλύτερα θα ενιωθα.
Πληκτρολογήσα στο κινητό μου εναν αριθμό.
Ακούστηκε η φωνη της καλύτερης της φίλης στην αλλη άκρη της γραμμής.
"Οοοο κοιτά πιος μας κανει την τιμή!Πριγκιπισσα Ερμιονη τι κανετε;"ειπε χαρούμενα και χαμογέλασα.
"Σε διατάζω να βγούμε βόλτα"ειπα ετσι για να συνεχίσω το αστείο.
"Βεβαίως μεγαλειοτατη θα ετοιμάσω την άμαξα και θα έρθω"ειπε και την άκουγα να γελάει.
"Ενταξει μην αργήσεις σε περιμένω"ειπα και έκλεισα το κινητό.
Επρεπε να ετοιμαστω μην βγω με τις πιτζαμες.
Μήνα στο δωματιο μου και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.
Το άσπρο δέρμα μου εκανε αντίθεση με τα καστανοξανθα μαλλιά μου.Εμοιαζα άρρωστη και αδύναμη.
Πήρα ενα κόκκινο πλεκτό μεγαλο πουλοβερ και ενα μαύρο λιγο πιο σφυχτο παντελόνι.
Επιασα τα μαλλιά μου σε εναν ατημέλητο ομορφο κοτσο και φόρεσα τα μαύρα μποτακια μου.
Έβαλα λιγη μάσκαρα και βγήκα απο το δωματιο.
Ακουσα καποιον να κορναρει απο τον δρόμο και υπέθεσα πως ηταν η Ηώ.
Κατέβηκα γρήγορα απο το σπιτι και άφησα ενα σημείωμα πανω στον πάγκο της κουζίνας που έλεγε οτι θα πηγενα βόλτα με την Ηώ.
Βγήκα και μπήκα στο αυτοκίνητο.
"Καλώς την"ειπε η Ηώ.
"Γεια σου"ειπα και την αγκαλιασα.
"Γεια και σε εσενα"ειπε.
"Ηώ ηθελα να σου ζητησω συγνωμη για αυτές τις μερες που δεν μίλαγα πολυ και σε παραμελησα"ειπα με ιλικρινεια.
Μου χαμογέλασε και με αγκάλιασε για μια ακόμη φορα.
"Ωραια ομως τωρα μην μας πιάσει κατάθλιψη είπαμε.Να βγούμε να περάσουμε καλα ενταξει;"
"Ενταξει"
Πήγαμε και κάτσαμε δίπλα στην θαλασσα σε μια πανέμορφη καφετερεια.
Ο καιρός ηταν γκρίζοπος αλλα δεν με πειράζε.
Μιλάγαμε για διαφορα και χαρηκα πολυ που δεν με ρωτησε για το τι εγινε και είμαι ετσι.
Μαλλον θα καταλαβε.Ο Ορεστης.Που ηταν και ο μόνος που σκεφτόμουν.
Γυρίσαμε σπιτι και την ευχαρίστησα που βγήκαμε ετσι και πέρασα καλα.
Ανέβηκα στο δωματιο μου και έκατσα δίπλα στο μεγαλο παράθυρο που κοιταζε προς τον πισω μεγαλο κήπο.
Ο Ορεστης ηταν εκει και έψηνε κρέας στο γκριλ.
Ηταν τοσο ομορφος και τοσο συγκεντρωμένος σαν μάγειρας σε εστιατόριο τεσσάρων αστεριών.
Τελιωσε και τα έβαλε ολα σε μια μεγαλη πιατέλα και μπήκε μεσα.Μετα απο λιγο ξαναβγήκε για να συμμαζέψει ολα τα πράγματα που ειχε βγάλει.
Ή τώρα ή ποτέ.
Κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες και βγήκα στο κήπο.
Ο Ορεστης σήκωσε το βλέμμα του με κοίταξε για δυο δευτερόλεπτα και πήγε να φύγει.
"Ορεστη στασου!"φωναξα πριν μπει μεσα στο σπιτι.Εκεινος στάθηκε αλλα δεν γύρισε να με κοιτάξει.
Δεν θα του ζηταγα να το κανει.
"Σε παρακαλω άκουσε αυτα που εχω να πω και μετα κανε οτι θέλεις"
"Λέγε"ειπε χαμηλοφωνα.
Καθάρισα τον λαιμο μου και πήρα μια βαθιά ανάσα.
"Συγνωμη...αν πιστεύεις οτι εκανα αυτο που ειδες.Και εχεις δικιο που θυμωσες και εγω το ιδιο θα εκανα αν το έβλεπα.Δεν μπορώ να σου αποδείξω το αντίθετο.Αλλα θελω να ξερεις πως ειναι ψέματα.Το τελευταίο που θελω ειναι να σε πληγωσω.Δεν ηξερα γιατι ενιωθα ετσι.Γιατι χαμογελάω οταν σε βλεπω.Γιατι με κανεις να γελάω με τα πιο χαζά σου αστεία.Γιατι λατρεύω τα παντα πανω σου.Γιατι σε θελω κοντα μου και νιώθω μισή μακρυά σου.Γιατι θελω ακόμα και οταν τσακωνομαστε να σε φίλησω και να με πορεία αγκαλιά.Ακουγονται ολα τοσο παιδικά αλλα αυτη ειναι η αλήθεια.Αλλα τωρα ξερω γιατι νιώθω ετσι.Γιατι Σαγαπαω Ορεστη."
Δάκρυα και πόνος άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια.
Κοιταζα το γρασίδι και περίμενα την τιμωρία.Τα σκληρά λογια.Τα αστεία σχόλια.
Ημουν εκτεθημενη ως το κόκκαλο.
Ξαφνικά δυο γεροδεμενο μπράτσα με αγκάλιασαν ολόκληρη.
Βρισκόμουν μεσα στην αγκαλιά του.
Το πιο υπέροχο συναίσθημα!
Τον αγκαλιασα και άρχισα να κλαιω με λυγμούς.
"Και εγω Σαγαπαω μικρη"ειπε και με κατέκτησε ενα κύμα ευτυχίας.

Γεια σου κοσμε!Τι κανετε;Παιδια ειναι καλοκαίρι!Ακομα και οι συγραφεις κάνουνε διακοπές!Παιδια στο εξοχικό μου δεν υπάρχει Ίντερνετ!Οποτε δεν θα βγαζω συχνά.Λοιπον τωρα σχετικά με αυτο το κεφάλαιο.Μην χαλαρωνετε.Δεν τελιωσα με αυτούς τους δυο.Εχουν ακόμα ψωμί να φάνε,η πλοκή θα ερχιζετε να πλεκετε.Χαχχαχα(καθολου αστείο αλλα τεσπα) λέω να βαλω καινούργιους χαρακτήρες.Εδω κάπου αρχίζει η κούρσα με τα προβλήματα.Τα λεμε παιδάκια!
ΨΗΦΙΣΤΕ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
Οπως παντα,
με αγαπη,
Λιλη•-•