BENİMLE VAR MISIN? (Tamamlandı)

⋈BVM⋈(35)- FİNAL-

Ve final bölümü karşınızda! 

Keyifle okumayı unutmayın!

5 Ay Sonra

"Her şeyinizi aldınız değil mi kızım?"

Elimi belime koyup etrafı inceledim.

"Aldık sanırım. Aman almadıysak da geri dönmek için bahanemiz olur zaten." deyip gülümsedim.

"Gitmek zorunda değilsin biliyorsun değil mi?"

"Biliyorum babacığım ama bunları konuşmuştuk. Yoksa gitmemi istemiyor musun?"

Babam yanıma gelerek bana sarılmaya çalıştı. Çalıştı diyorum çünkü göbeğim buna pek izin vermiyordu. İzin verdiği ölçüde sarılmaya çalıştı işte.

"İstemiyorum ama buna ihtiyacın var. Uzaklaş, toparlan. Ne zaman dönmek istersen de baban burada seni bekliyor olacak..."

Ağlamak üzere olduğum için gözyaşlarımı geri ittim. Şimdi ağlamanın ne yeri ne de zamanıydı.

"Seni seviyorum baba."

"Bende seni seviyorum. Pardon sizi."

Saçımı öpüp gülümsedi.

"Doğuma yetişeceksin. Yoksa konuşmayız senine."

"Merak etme geleceğim. Seni asla yalnız bırakmam."

"İyi bari."

Duygusallığı yok etmek için gülümsedik. Bıraksanız hüngür hüngür ağlardım. Ama güçlü görünmek zorundaydım.

Odama son kez baktım. Doğduğumdan beri bu odadaydım ve iyi kötü her şeyimi bu odanın duvarları bilirdi. Bırakıp gitmek beni üzse de böylesi daha iyi olacaktı eminim.

Zil çaldı. Kızlar gelmiş olmalıydı. Alt kata indik. İnmeden son kez göz gezdirdim odaya ve kapıyı kapattım.

Kapıyı açınca kızları gördüm. Dostlarımı, sırdaşlarımı...

Ne kadar öyle olmasalar da hanımefendi çizgilerini bozmadan babamla selamlaştılar.

Sıra bana geldiğinde sanki ilk defa karnımı görüyormuş gibi davrandılar.

"Kızım sen gittikçe şişiyorsun ya! Sanki karnında basketbol topu var!"

"Çok komiksin gerçekten. Doğduğu zaman sana bunun hesabını soracak."

Güldüler.

"Hele bir doğsun da ben ona kendimi affettiririm. Değil mi teyzesinin minik Meleği?"

Karnıma eğilip bebeğimle konuşan arkadaşıma gülmeden edemiyordum. O da gülümsedi ve bana sarıldı.

"Seni özleyeceğim canımın içi."

"Bende seni özleyeceğim."

Mina benden ayrılınca gözleri dolu doluydu. Onunda ağlamamak için kendini zor tuttuğu belliydi. Beni üzmek istemediği içindi bu.

Mina. En yakın dostum. Tanışmamız çok garip olsa da sonradan çok yakın olmuştuk. Son zamanlarda uzaklaşmış bile olsak hala ilk günkü samimiyetimiz devam ediyordu. Onu çok özleyecektim.

Sırayla Armin ve Ceylin ile de sarıldık. Hepsi benim için çok özellerdi. Gittiğim yere sevgilerini de beraberimde götürecektim. Zaten hepsi doğum için geleceklerine söz vermişlerdi. Biliyordum ki bir söz verdilerse mutlaka tutarlardı...

Kızlarla son hazırlığı tamamlayıp yanıma aldığım sadece iki bavulları aşağı taşımışlardı. Yine zil çaldı. Bu sefer kapıyı açmaya ben gittim.