Açıklama:
✔Bu kitapta olanlar Gaia ile olan savaştan 1 yıl sonrasında falan gerçekleşmiştir.(çok mu ciddi oldu hdfhhfg)
✔Ya nedenini bilmiyoruma ama ben Caleo'yu pek sevmiyordum bu yüzden tüm Caleo fanlarından özür diliyorum. Bu hikayede Kalipso yok.
İyi okumalar.
Yanımdaki birinin kolumu dürtüklemesiyle uyandım. Otobüs mola vermişti. Ve kolumu dürtükleyense en yakın arkadaşım Angelica'ydı. İspanyol kökenliydi ve ince bir aksanla konuşuyordu. Gözleri şişmiş, sarı saçlarını rasgele bir at kuyruğu yapmıştı.
"Hadi kalk artık mola verdik, yolun ortasında tuvaletin gelirse şoförün duracağını hiç sanmıyorum." dedi alaycı bir tavırla.
"Yok hayır tuvaletim yok nerdeyiz şuan?"
"Washington'u geçeli yarım saat oluyor."
"Neyse sen git suyunu dök aman otobüsü kaçırıyım deme."
Bacaklarım öylesine uyuşmuştu ki anlatamam. Olduğum yerde irkilerek ayağa dikildim ve telefonumu alarak kendimi otobüsten dışarı attım.
Temiz ve soğuk hava yüzüme çarpınca nasıl rahatladığımı anlatamam. Nasıl rahatladığımı anlatamayacağıma göre ben size neler olduğunu anlatıyım o zaman.
Arkadaşım Angelica ve ben büyükannemi görmek ve tatil maksadıyla Miami'ye gitmiştik. Orada biraz çoşunca azıcık haddimizi aşıp para harcadık ve kalan paralarda uçak biletine yetmedi ve otobüsle gelmek zorunda kaldık.
Ha ben size kendimden bahsetmedim. Ben Helen 14 yaşındayım aslında 15 sayılır ama daha 11 gün var. Arkadaşlarıma sorsaydınız eğer beni büyük ihtimalle aşırı hiperaktif, sinir bozucu, saçma espriler yapan, kafein bağımlısı veya Tamirci Kız diye anlatırlardı.
Dış görünüşüme gelirsek buğday tenliyim . Koyu kahverengi-siyah dalgalı-düz arası saçlarım var. Bana genelde zayıf veya normal kiloda derler. Boyumu uzun sayabilirim sanırım. Gözlerimse koyu kahverengi.
Tam taş kaldırımda yürümeye ve sise bakmaya dalmışken arkadaşım Angelica beni çağırdı.
"DOSTUM HADİ OTOBÜS KALKIYOR!"
Otobüse doğru ilerledim, aslında o kadar fazla uzaklaşmamıştım, durduğum yerden 52 adım saydım.
Otobüse bindiğimde Angelica'nın cam kenarını kapmış olduğunu gördüm. ve koltuğun yanına sıkıştırılmış gazeteyle kafasına vurdum.
"Heyy!"
"Asıl sana hey, yerimi kapmışsın fırsatçı."
"Gidiştede sen oturmuştun ben sadece hakkım olanı geri aldım." dedi.
Bende onun haklı olduğuna karar verip yağmurluğummun cebine attığım bakır tellerle oynamaya başladım. Bir telden pervane şeklinde acayip birşey diğerindense açıkçası diğer bakır telden yaptığım şeyi yeryüzündeki hiçbir madddeye benzetemiyorum. Solucan desem değil, kova desem değil. Ama elinize aldığınazda size hoş bir his veriyordu. O yüzden teli tekrar düzleştirmedim ve yaptığım 'şey'e' bir isim taktım. At Kafası.
Ve aniden önümüzde oturan kadının çığlığıyla At Kafası'nı elimden düşürdüm. Sonra bende "AT KAFASIIII!" diye bağırdım. Angelica ise "HELEN KAZA!" diye bağırdı ve bir anda herşey alt üst oldu (ciddi anlamda).
***
Herkes bağırıp çağrışırken ben bir yandan dengede durup Angelica'nın üzerine devrilmemeye çalışıyor ve bir yandan da dua ediyordum.
