Net zo plotseling als ze waren begonnen, hielden ze op. Toen ik voelde hoe het stopte, wilde ik al overeind komen. Maar ik werd opnieuw neergedrukt tegen de straat door een harde shoen tegen mijn hals. Ik hielt mijn ogen stijf dicht, maar horen kon ik het wel. Boven mijn hoofd zijn iemabd: 'ik geef je de laatste schop.'
ik dacht: nu ga ik dood. Dit was het dan.
ik weet nog dat er een heel groot 'NEE' in mij opkwam en ik wilde me nog kleuner maken, maar dat kon niet. Die schoen was er. Ik wachtte en ik wachtte. Op die laatste schop. Of was ik al dood? Datdagt ik echt. Was ik al dood? Was.dood misschien angst en pijn en verdriet en eenzaamheid en schrik en paniek en tranen en bloed?!!
ik schrijf dit natuurlijk achteraf op. Het moment zelf was een soort roes, met al die emoties als een enorme steen in je maag of brok in je keel of hoe zeg je dat. Maar op het moment dat ik dacht: ben ik dood? Hoorde ik Justin en Jenna roepen: 'Ties, is alles goed met je!'
Ik was niet dood! Fuck! Stomme vraag, ze hadden beter kunnen vragen: leef je nog?
Jenna hreft later toegegeven dat het suf was: ze zag mij onder her bloed, en ze vraagt: alles goed met je? Maar zij was net zo goed in shock.
Ergens aan de overkant van de straat liep een man snel voorbij. Die zin van Justin is blijven hangen, en die herhaalt zich vaak in mijn hoofd. Te pas en te onpas. Ergens aan de overkant van de straat liep een man snel voorbij. Was er dan niemand die kon helpen? Ergens aan de overkant van de straat liep een man snel voorbij. Heeft iemand 112 gebeld? Ergens aan deoverkant van de straat liep een man snel voorbij. Heb je pijn, Ties? Ergens aan de overkant van de straat liep een man snel voorbij. Heb je een beetje geslapen, Ties?
