Wat nu?! Deel 2 :)

15.

(Vanuit Maud)

"Heb jij al gegeten Maud?" Vroeg Iris toen ik de gang opliep. "Ja." Zei ik. Het was een avond later. Iris knikte en ik liep naar buiten. Ik had niet gegeten, maar dat maakte niet uit. Ik was hier goed in. Ik liep naar de dans studio en trof daar Abigail. Ik schrok. Hoe moest ik tegen haar doen? "Hey Maud!" Zei ze vrolijk. "Hoi." Zei ik. Abigail zei:"wat is er?" Ik zei:"niks! Ik ben gewoon moe." Abigail knikte en zei:"ik moet gaan." Zei liep weg en ik zuchtte diep. Toen ik in de spiegel van de balletzaal keek liep er een traan over mijn wang. "Waarom huil je?" Hoorde ik ineens achter me. Ik keek om en zag Iris staan. Ik veegde snel de traan weg en zei:"oh niks." Iris kwam naar me toe en zei:"echt wel, vertel." Ik zei:"niks bijzonders, gewoon een onzeker momentje." Iris zei:"waarom?" Ik haalde mijn schouders op en Iris zei:"ik ben zo jaloers op jou, ik wou dat ik er zo uitzag." Ik lachte en zei:"want?" "Want ik wil ook mooi zijn." Zei Iris. "Dat ben je ook." Zei ik. Iris gaf me een knuffel en zei:"gaat het weer?" Ik knikte en zei:"ja." Toen Iris weg was keek ik weer in de spiegel. Het ging helemaal niet. Maar nu moest ik sterk zijn. Volhouden Maud, je kunt dit. Remember: nothing tastes as good as skinny feels.

(Vanuit Ilse)

"Wat is dit?!" Zei ik. Mijn telefoon ontplofte van alle berichten. Ik las het en schrok me dood. 'ILSE EN MARCO EEN KOPPEL?' Stond er. O god. Waar sloeg dit op?! Ik dacht snel na wat ik moest doen, maar ik had werkelijk geen idee. De roddel had zich al verspreid. Kut. Snel belde ik Marco. "Kijk eens op facebook." Zei ik toen hij opnam. Na een paar minuten zei hij:"dit meen je niet..." Ik zuchtte en zei:"wel dus. Wat moeten we nu?" Marco zei:"geen idee." Na een tijdje plofte ik op de bank met Josefine. Bart was boodschappen doen. Wat nou als hij dit zou gaan geloven. Ik vertrouwde hem immers ook niet toen Lisa beweerde dat hij vreemd ging. O kut... Marco Borsato was een collega van me, daar zou ik nooit iets mee doen. (Behalve mijn collega Bart dan ;) ). Wat een onzin.... Toen ging de deur open. "Hey liefje!" Riep Bart vanuit de gang. Ik zuchtte diep en zei:"hey!" Daar gingen we..

(Vanuit Maud)

Die nacht kon ik niet slapen. Mijn hoofd zat vol gedachten. Ik voelde me schuldig en ik had ontzettende honger, maar ik mocht niet weer toegeven. Ik moest sterk zijn nu, de hulp negeren en zoveel mogelijk afvallen. Iedereen zou me gaan haten, maar ik deed het ergens voor. Misschien moest ik Abigail juist dankbaar zijn, dat ze me duidelijk heeft gemaakt dat ik dik was. Ik zuchtte diep en draaide me om. Half 2. Ik moest er morgen vroeg uit, maar ik kon echt niet slapen. De stem van anorexia spookte maar door mijn hoofd. Ik was zwak geweest en ik moest heel boos op mezelf zijn. En dat was ik...

COMMENTS?
TIPS?