Zakończmy już to wszystko
Z uporem maniaka powtarzam
Że kocham
Unoszę dłonie
Czekam na strzał prosto w serce
Nie strzelasz
Nie splatasz naszych palców razem
Schodzę na dno
Czekam aż mi dotkniesz nogi
Kulą ważąca o wiele za dużo
Nie tonę
Skaczę z dachu
Twoich uczuć
Bez spadochronu
Ale zbyt ubogi jesteś by
Zbudować dom
Z piętrem
Rzucam się pod pociąg
naszych planów
Ale swoją obojętnością
Zerwałeś z drogi tory
Łykam truciznę
Ale przez kłamstwa
Jestem odporna na wszystko
I będę się wić w męczarniach
Tego życia w miłości
Z kimś
Kto wzrokiem
Przewraca cały świat
Do góry nogami
I nie uda mi się zginąć
Przed setką
Bo przecież
Eutanazji myśli
Przeprowadzić nie mogę
