Η μελωδία του έρωτα...

Κεφάλαιο 1

"Wake up! Wake up! Wake up!" Απλώνω το χέρι μου και προσπαθώ να βρω το κουμπί που κλείνει αυτό το εκνευριστικό πράγμα. Δε μου έφτανε ένα ξυπνητήρι που μιλάει, ήθελα να μιλάει και αγγλικά τρομάρα μου! Αφού αποτυγχάνω παταγωδώς στο να βρω αυτό το μεγάλο τετράγωνο κουμπί, πιάνω το καλώδιο που τροφοδοτεί με ρεύμα αυτό το ηλίθιο μαραφέτι, το τραβώ και με το που βγαίνει από την πρίζα αυτός ο εκκωφαντικός ήχος εξαφανίζεται. Επιτέλους θεέ μου! Ηρέμησα!

Παραμένω ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και σκέφτομαι τι έχω να κάνω σήμερα. Ωχ! Είναι Δευτέρα! Σήμερα θα πάω πρώτη μέρα στην καινούργια μου δουλειά. Και τι δουλειά... Σερβιτόρα σε μια καφετέρια, από τις πιο πολυσύχναστες της Αθήνας.

Πετάγομαι πάνω σαν ελατήριο και τρέχω στο μπάνιο για να κάνω ένα αναζωογονητικό ντουζάκι. Ανοίγω το νερό και μπαίνω από κάτω, ύστερα αρπάζω το σαμπουάν μου για να πλύνω τα μαλλιά μου, ενώ το αγαπημένο μου αφρόλουτρο, με αιθέριο έλαιο Μαροκινού Ρόδου και εκχύλισμα Ginger, δεν αργεί να απλωθεί σε όλο μου το σώμα χαρίζοντάς μου μια υπέροχη αίσθηση φρεσκάδας. Τέλος το conditioner εκτελεί τις υποχρεώσεις του προσφέροντάς μου μαλλιά μαλακά σαν μετάξι, όπως λέει και η διαφήμιση, και αφού πλένω τα δόντια μου είμαι έτοιμη να βγω από το μπάνιο.

Τύλιξα μια μεγάλη άσπρη πετσέτα γύρω από το σώμα μου και μια μικρότερη γύρω από τα μαλλιά μου, πήγα στο δωμάτιό μου, άνοιξα την ντουλάπα, άρπαξα εσώρουχα, ένα τζιν, μια απλή μαύρη μπλούζα και τα φόρεσα. Μετά φόρεσα τα αθλητικά μου και αφού έπιασα τα μαλλιά μου σε μια αλογοουρά ήμουν έτοιμη. Μακιγιάζ δεν έβαλα, πέρα από λίγη μάσκαρα και eyeliner.

Ήπια ένα χυμό πορτοκάλι και έφαγα ένα κρουασάν με γέμιση κεράσι πριν φύγω από το σπίτι. Περπατώ γρήγορα στους δρόμους της Αθήνας προσπαθώντας να προσαρμοστώ στους τρελούς ρυθμούς αυτής της πόλης.

Μετά απο αρκετό περπάτημα και στρίμωγμα στα λεωφορεία καταφέρνω να φτάσω στον προορισμό μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βαδίζω προς το κτήριο απέναντί μου. Περνώ ανάμεσα από τα τραπέζια των θαμώνων της καφετέριας και μετά από λίγη προσπάθεια βρίσκω το αφεντικό μου.
"Καλημέρα σας, είστε ο κύριος Στεργίου;" τον ρωτάω.
"Ναι, να φανταστώ εσείς είστε η δεσποινίδα Κλειώ.." Είπε σκανάρωντάς με από πάνω μέχρι κάτω.
"Ακριβώς!"
"Μάλιστα.. Λοιπόν, θα σε καθοδηγήσει ο Άγγελος." Έκανε σήμα σε έναν νεαρό να έρθει. "Ό,τι χρειαστείς θα είμαι στη διάθεσή σου." Και ρίχνοντάς μου ένα εξονυχιστικό βλέμμα απομακρύνθηκε.

"Καλημέρα, εγώ είμαι ο Άγγελος." Άκουσα κάποιον να μιλάει και γυρνώντας προς την κατεύθυνση που ακουγόταν η φωνή αντίκρισα ένα νέο, με καστανόξανθα μαλλιά, γαλαζοπράσινα μάτια και σαρκώδη χείλη, όλα μαζί εναρμονισμένα στο αγγελικό πρόσωπό του... Απ'ότι φαίνεται, το όνομά του ταιριάζει απόλυτα με την εμφάνισή του. Είχε απλώσει το χέρι του, οπότε άπλωσα κι εγώ το δικό ανταλλάσσοντας έτσι μια χειραψία με τον Άγγελο.
"Κι εγώ είμαι η Κλειώ, χάρηκα για τη γνωριμία."
"Κι εγώ. Χμμ.. Κλειώ... Μία από τις εννέα Μούσες..." Είπε και ένα χαζό χαμόγελο κόσμησε το πρόσωπό μου. "Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, θα σου δείξω ό,τι χρειάζεται να ξέρεις."