KARANLIKTAN SIYRILIŞ

~Bir Şans~

Sabah erkenden kalktım.Zaten düşünmekten çılgına dönüp doğru düzgün uyuyamamıştım.Hemen oturma odasına gittim.Deniz gece kurtulmaya çalışmıştı ve bayağı ses çıkarmıştı ama sonunda pes edip uyumuştu.Şuanda da mışıl mışıl uyuyordu.Onu orada bırakıp tekrar odama geçtim ve üstümü değiştirdim.Hemen ardından biraz atıştırıp Deniz'i uyandırdım.Uyanınca bir anda çırpınmaya başladı ama beni gördükten sonra çırpınmayı kesti.Ona öyle bir bakış attım ki,tüm yaşadıklarımın ve başıma gelenlerin öfkesi onunla buluşmuştu...O da bu bakışın içindeki manayı anlamış olacak ki bakışlarını mahçupça yere indirdi.Bir o kadar da pişmanlık dolu...Hemen ardından konuşmaya başladım,"Söyle Deniz.Sana ayıracak vaktim yok,çabuk ol."Söylediklerim o kadar nefret dolu ve umursamazca çıkmıştı ki Deniz'in içindeki pişmanlık gözlerine yansımıştı...Sanki bakışlarının her bir yanına pişmanlık serpilmişti...Yine de umursamadım.Bunca şeyden sonra ona değer vermem imkansızdı.Deniz konuşmaya başladı:"Umut n'olur beni affet.Çok pişmanım.Sadece bir şans...Herkes bir şansı hakeder."

Bu cümlesinden sonra psikopatça bir kahkaha patlattım.Beklenti dolu gözleri tekrar bana döndü.Hemen arsından konuşmaya başladım,"Evet,belki öyledir.Ama benim kitabımda başka şeyler yazıyor  Deniz.Benim kitabımda bir yanlışta her şey biter."