Love and Lies : Van's Story

Chapter 14

Hindi dahil nasaktan ka, aayaw kana.

Minsan kung kelan ka nasasaktan , dun mo kailangan ng Pagmamahal.
-Author

##########################
Angie's Pov

Natulala ako sa narinig . Ni hindi ko man lang maipakita ang reaksyon ko sa sinabi nya sa sobrang pagkabigla.

"Yo...-you- what??" Mautal-utal kong sinabi sa kanya.

"I remember you now... Medyo hindi pa malinaw lahat. pero I know , na naaalala na kita." sagot nya , habang nakatingin ng deretso sa kisame ng ospital. Pagkatapos ay tumulo nalang yung luha ko at napayakap sa kanya.

"Im so sorry Van, this is all my fault.. Kung pinakinggan lang kita noon, malamang ay hindi to nangyari sayo.. " hagulgol ko habang umiiyak ako sa kanya.

"Ssssshhhhhh.... Tama na Angie, It was nobody's fault ... siguro pagsubok lang yun.." sabi nya habang pinapatahan ako.

It took awhile before my tears stopped from falling. Alam ko hindi to pagsubok.. Alam ko kasalanan ko ang lahat ng nangyari.. Kasalanan ko kung bakit nasaktan ang taong pinakamamahal ko. And this time, itatama ko lahat ng pagkakamali ko.
Gagawin ko lahat ng makakaya ko makabawi lang sa lahat ng pagkukulang ko sa kanya.

From now on, I wont leave his side.

"Van.... " tinawag ko ang pangalan nya habang nakayakap ako sa kanya.

"Hmmm?..."

"Can we start again?"

"huh? what do you mean?"

"Pwede ba tayong magsimula ulit? yung ano.... yung tayo.... "

"Hmmmmm..."

"Van..."

"Hmmmmmm......"

"Van.... mahal na mahal kita.. And I cant live without you .. Ngayon pa na nalaman ko na ang lahat.." inalis ko ang pag kayakap sa kanya at hinawakan ko ng mahigpit ang mga kamay nya.

"Angie... I loved you.... but..." may kalungkutan sa boses nya..

"But??"

"I....."

"You what??? " nanlaki na ang mata ko.

" I have a girlfriend now... im sorry"

Bigla akong nanghina. Parang nagunaw ang mundo ko sa narinig. Ohh no... Van.... Please....

This cant be happening to us again..

Hindi na ako makapag salita. Hindi ko na alam ang sasabihin ko.

Nasasaktan ako , Oo. But I deserve this. I deserve to be left alone. I deserve to suffer.

Tumango nalang ako sa kanya at napayuko. Hindi ko na sya kayang pagmasdan sa mata.

Alam ko na sa oras na gawin ko yon . Maiiyak nalang ako..

Wala na akong magagawa kundi tanggapin nalang ito. Tanggapin na meron na syang iba. At tanggapin na hindi na sya mapapasakin ulit.

Ohh Van... Mamimiss kita ng sobra..

I will miss your touch...Your kiss and your love..

I will miss you so much..

"At least we can be friends right?" tanong ko sa kanya sa boses na kapansin pasin ang kalungkutan habang naka yuko sa panlulumo.

"Are you sure?? can we?? really?" sinagot nya ako ng tanong. but he said it in a nice way.. In a way na hindi ako maooffend. In a way na hindi ako masasaktan.. But still... nasasaktan ako.