Heyhey,
Vanaf vandaag schrijf ik ook imagines dus voel je vrij om ze aan te vragen x
AnoukThatsMe
Vanessa
Geschrokken kijk ik van Rue naar de deur en weer terug naar Rue. Ze checkt haar horloge maar knikt dan dat ze echt op tijd zijn gekomen en niet te vroeg of zo. Alsof het een teken is komen ook de jongens de gang in gelopen en opent Rue niet veel later met tegenzin de deur.
'Jullie staan klaar lijkt mij. Kom mee jullie hebben dadelijk nog maar twee weken om hier heen te komen anders weten jullie wel wat er gebeurt en...'
'Jaja, we weten het allemaal nog wel zoiets vergeet je niet zo snel,' onderbreek ik hem voordat hij verder kan gaan waar een zes en een half jarig meisje bij is ga je toch niet praten over de mogelijkheid at haar moeder dood gaat. Het is al verschrikkelijk genoeg dat die mogelijkheid bestaat en dat ik het over mijn oudere "zus" heb. Ik weet het verhaal nog. Het verhaal wat ze me, toen we nog bij Wicked waren, bijna elke nacht vertelde, als ik het haar vroeg. Ze is een gevallen engel die hoogst waarschijnlijk nog steeds de hemel niet in kan. Ik weet niet eens waarom ik dit allemaal nog weet. 'Het is een schande dat jullie ons de Scorch nog een keer aan willen doen. En dan noemen jullie jezelf het "Paradijs". Ik zou het voortaan de "Dood" noemen.'
'Vanessa, het is genoeg. We kunnen het niet terug draaien al zouden we dat willen,' fluistert Rue me toe en trekt me mee het appartement uit als ze zelf wordt tegen gehouden. Ik draai me tegelijk met Rue om, om vervolgens te zien hoe haar vriendje haar stevig in zijn armen neemt. Een kus als gedag volgt als we daarna weg worden getrokken van haar vrienden. Ik zie de pijn nu al in Rue' ogen staan als ze zich vervolgens weer naar voren omdraait en achter de medewerkers aanloopt. Ik kijk naar Newt die diezelfde pijn in zijn ogen heeft. Pijn van verlies en angst. Ik draai me weer om en ren even om weer bij Rue te komen.
'Waarom laat je hem niet mee gaan?' fluister ik haar zacht toe als we de Dood uit lopen.
'Om dezelfde reden waarom hij niet wil dat ik ga. Hij zou dood kunnen gaan,' is alles wat ze fluistert voordat de medewerkers zich naar ons omdraaien. Ik zie de blik in hun ogen; leeg.
'Geef me jullie arm, we schakelen jullie voor vandaag uit. Morgen worden jullie wakker in de Scorch,' ik wil mijn arm geven maar als ik zie dat Rue het ook niet doet volg ik haar voorbeeld. Een hand pakt de mijne vast en ik weet dat het Rue is die hem vast heeft gepakt.
'Jullie gaan me niet uitschakelen. Dat ik de Scorch weer in moet is al erg genoeg,' reageert ze en zet haar hand in haar zij als een soort van steun. Eigenlijk weet ik niet waarom ze haar hand in haar zij zet maar het al vast en zeker een reden hebben.
'Wie denk je wel niet dat je bent om tegen ons in te gaan?' de andere medewerker komt ook tegenover ons staan maar van uit mijn ogen hoeken zie ik dat er niks van spijt of woede in haar ogen staat. In feiten heeft ze geen elke emotie in haar zeegroene ogen.
'Ik denk dat ik de gene ben die door jullie schuld weer terug door de Scorch gaat. En dat jullie daar mijn zusje in mee sleuren,' gaat ze weer tegen ze in terwijl ze mij langzaam aan achter haar trekt. Doordat ze net iets langer dan mij is en haar houding op dit moment geven me een beschermd gevoel. Ze zal er voor me zijn sterker nog ze is er nu al voor me. Ik draai me om en kijk via het raampje naar buiten. Haar vrienden staan daar en één iemand staart recht naar binnen; Newt. De tranen staan in zijn ogen maar ik zie dat hij langs me staart.
'Rue? Ik denk dat iemand je nog wilt zien,' ze draait zich naar me om en komt dichterbij gelopen. Een kleine glimlach komt op haar gezicht als ze ziet dat het Newt is als ze niet veel later haar hand op het raam plaatst en Newt doet aan de andere kant precies hetzelfde.
'Volgens mij kom ik voor jullie niet heel gelegen nu jullie elkaar eindelijk weer gevonden hebben,' er zit een spottende ondertoon in de stem van de medewerker en zonder me te bedenken sla ik hem recht in zijn gezicht terwijl Rue nog altijd bij de deur staat. Zelfs vanaf mijn plek kan ik de tranen in haar ogen zien branden. het herinnert me aan Sarah en mij. Toen we haar af zette heb ik minstens een uur zo gestaan met haar. Ze werd een Crank, mijn beste vriendin werd een Crank. Maar dat was zeven jaar geleden en toen ik haar laatst op wilde gaan zoeken vertelde ze me dat ze overleden was. Ze had gevraagd of Anne haar dood wilde schieten. Anne is nog altijd gebroken maar ze dacht toen niet aan zichzelf en haalde de trekker over. Ze heeft nooit meer een sprankeling in haar ogen gehad. Ik wist al die tijd al dat er wat mis was met Anne maar ik kon er niet achter komen wat. Tot drie maanden geleden. Drie maanden geleden ging ik terug om nog een keer bij Sarah te kijken zoals ik elk kwartaal dit. Ik sla de medewerker nog een keer, laat mijn woede over Sarah' dood eruit en sla de medewerker genadeloos in elkaar. Voor wat hij Rue aandoet, voor wat ze Sarah hebben aan gedaan en boven al wat ze al die kinderen die gestorven zijn hebben aan gedaan. En dan hebben we ook nog wat ze Rue en mij aan hebben gedaan en aan gaan doen. Hij is knock-out als Rue zich naar me omdraait en een lach niet kan verbergen. Een lach om wat ik heb gedaan in mijn woede. Ze komt naar me toe gelopen en achter haar glimlach zie ik een traan.
'En wat nu?' vraagt ze me lachend terwijl ze zich alweer omdraait naar de deur.
'Weg hier. Kunnen we door de deur,' ze opent hem en gelijk vliegt Newt haar om de hals. 'Makkelijk dus. kom ik hier ooit nog weg? Jullie blokkeren de uitgang.' Ze lacht terwijl Newt haar optilt en naar Anita en Minho draait. Ik lach terwijl ik achter ze aan loop en voel gelijk twee armen om me heen. Ik herken de geur nu al, Minho. Hij ruikt naar pepermunt met een vleugje jasmijn. Het is heerlijk. 'Vind je het leuk om me te knuffelen?'
'Ach ik moet toch ook wat doen als hun niks anders doen dan elkaar knuffelen,' is zijn lachende antwoord terwijl hij mij dicht tegen zich aan houdt. Zo dichtbij dat ik me zelfs een beetje ongemakkelijk begin te voelen. Maar aan de andere kant voelt het ook goed, magisch en eigenlijk stiekem best fijn en vertrouwt.
