Natalie La Rose - Somebody ft. Jeremih.
1.BÖLÜM: "KAVGA"
Adım, Asya.
Genelde, insanların pek farkında olmadıkları, muhatap olmak istemedikleri bir kişiyim. Aslında, sadece benle değil, ait olduğum grubumu da pek sevmiyorlar. Genelde en arka sıralarda otururuz. Beşli bir grup halinde takıldığımız için çok fazla dikkat çekiyoruz. Çok ama çok ironi bir şekilde bizden nefret etmeleri, onlara zarar vermişiz gibi bizden tiksinmeleri yok muydu bir de... Aslında bizden nefret etmelerini umursamasak da etrafta oluşturduğumuz izlenim olumsuz olunca istemsiz olarak sinirleniyoruz.
Oysa biz, bize kötülük yapmayanları incitecek insanlar değiliz. Hele ben... Tamam, tipimden belki 'masum' kız imajı yaratmıyor olabilirim ama tüm varlığım annem ve içinde bulunduğum grubumun diğer dört üyesi. Gerisinin bir önemi olduğuna inanmıyorum.
Deniz, başını kantin sandalyesinin arka kısmına yasladıktan sonra sabır dilenircesine tavana baktı. Birazdan, kalkıp Kaan'a bir yumruk atacakmış gibi duruyordu. Ancak sinirini-benim aksime- tutabilirdi.
"Kaan, bebek misin oğlum sen?"
Kaan, gözlerini Deniz'e diktikten sonra, sıcak çikolatasından pipetle baloncuk çıkarmayı bırakıp, dilini şaklattı. "Ayıp oluyor, kankakuşum."
Deniz kaşlarını çatarken, ben ve Gamze kahkaha attık. Hatta Gamze kahkaha atmak da biraz abarttığı için masayı yumrukladı. Bu sefer, Deniz'in gözleri bize dönerken öfkeyle bize baktı. "Size ne oluyor lan?"
Normalde Deniz bize karşı bu kadar sert konuşmazdı ancak bugün tersinden kalkmış gibi bir hâli vardı. Belki de evde sorun çıkmıştı. Annesi olmadığından babasıyla yaşamak zorundaydı ve babasıyla çok da iyi anlaşmıyorlardı. Deniz, bütün zamanını bizle geçiriyordu fakat eve gittiği zamanlarda babasıyla tartıştığı zamanlar oluyordu. Annesi, Deniz daha ilkokuldayken ölmüştü. Kötü bir çocukluk geçirmişti, Deniz.
Aslında ben de çok iyi bir çocukluk geçirmiş sayılmazdım. Tüm ideolojim insanlara sorun çıkarmaktı. Bazen, öğretmenlerimin annemi okula çağırdığı zamanlar oluyordu. Ne olmuş yani, öğretmenlerimin kafasına uçak yapıp fırlatıyorsam?
Sanırım tüm sorunum babamdan kaynaklıydı. Babamın bizi terk edişi, başka bir kadına gidişi... Beni ve annemi ağır bir şekilde yıpratmıştı. Hadi ben o zamanlar küçük bir kız çocuğuydum. Pek anlamıyordum böyle şeylerden. Peki ya annem? Saatlerce yatak odasından çıkmadığı zamanlarda hıçkırıklarını duyduğumda daha çok üzülüyordum. Büyük bir çocukluk travmasıydı annemin ağlayışlarını duymak.
"Aman, Deniz'im... Yapma eyleme. Bir hata ettik affeyle bizi..." dedi Gamze şivesini değiştirerek. Ben, onun konuşma şekline gülerken Deniz'in kaşları inmişti. Ama önündeki kartondan yapılma bardağı da Gamze'ye fırlatmayı ihmal etmemişti. Karton bardaktan masaya birkaç damla sıcak çikolata damlarken, Deniz kollarını göğsünde birleştirip sırtını sandalyeye yasladı.
