DÜŞMAN

⛎Bölüm-1

Küçük ve acımasız olmasını umduğum yoğun kahverengi gözlerimle bana bakan buz mavisi soğuk mavilere baktım . Hala bana direndiği için sinirlenip kendimi büyük bir baba-kız savaşına kaptırmıştım .
"Olmaz diyorsam olmaz . Oraya gitmemiz gerek . Bir daha karşı çıkacak olursan .."
Demeye kalmadan odaya annem geldi . Babam son bir kez buz mavisi gözlerini üzerimde dolaştırarak odadan çıktı . Ben kafamı öne atarak yorulmuşçasına of'larken annem kapıya yaslanmış başarıslığımın sonuçlarına bakıyordu 'Ne yapalım' demek istermişçesine .
Evet .. Yıllardır , 16 senelik ömrümde doğup büyüdüğüm , yüksek seviyede popilerlik sağladığım , her bir sokağını bildiğim İzmir'imi basit bir sorun için sonsuza dek terk edecektim . İlk başta şaka gibi gelmişti , gülmüş geçmiştim . Ama şimdi babamın ciddi olduğunu anlayınca bende ciddileşmiş , burada kalmak konusunda ne kadar hassas olduğumu göstermek amaçlı babamla ufak tartışmalar yaşamıştım .
Sonucu az önceki gibi her zaman nafile olmuştu . Artık pes edecek türden bıktığım için aklıma son anda gelen parlak fikir ile başımı kaldırdım . Annem gitmişti ve kapı kapalıydı .

Kafamı dağıtmak için her zaman gittiğim havuzun kapısının önünde mayolarım ile ortama soğuk bakışlar atarak en yakın arkadaşım  Koray'ı bekliyordum .
Evet erkek kankalar daha samimi .

Koray yüzünde gülümseyen bir ifade ile arabasından inerken ben de güzel olmasını umduğum bir gülümseme yerleştirdim yüzüme . Artık bu sahte gülümsemelerden tiksinmiştim ama insanlar hep gülümsemek zorunda ...

Birlikte hiç konuşmadan havuza doğru ilerlerken Koray konuşmaya başladı . Sorduğu sorunun beni nasıl bir çıkmaza bağladığını bilemeden ..

"Yarın Tuna'nın düzenleyeceği bir parti var . Seni özellikle çağırdı . Gelmezsen ortam Yasemin'e kalır . Geliceksin değil mi ?"

Evet yarın İstanbul'a gidiyorduk ve parti vardı ..

Neden herşey böyle gitmek zorunda !?